Z taśmami możesz ćwiczyć w domu, na placu do ćwiczeń lub gdziekolwiek indziej. Pomogą Ci one wzmocnić mięśnie pośladków, ud, ale także ramion i pleców bez konieczności odwiedzania siłowni. W tym artykule dowiesz się, dlaczego powinnaś dać szansę ćwiczeniom z taśmą oporową i możesz od razu wypróbować trening na
Fizjoterapia jest główną metodą leczenia chorych po udarze mózgu po zakończeniu leczenia w okresie ostrym. Udar mózgu powoduje spustoszenie dotychczasowego życia każdej chorej osoby. Fizjoterapia jest główną metodą leczenia chorych po udarze mózgu po zakończeniu leczenia w okresie ostrym. Fizjoterapia jest bardzo zróżnicowanym środkiem leczniczym, który jest stosowany u chorych po przebytym udarze mózgu w trzech głównych postaciach: kinezyterapii (leczenie ruchem), fizykoterapii (leczenie bodźcami fizykalnymi) i masażu. Spis treściFizjoterapia po udarze: praca zespołu specjalistówCele fizjoterapii po udarzeFizjoterapia po udarze: neuro-ułatwianieSkuteczność fizjoterapii po udarze Fizjoterapia chorych po udarze mózgu powinna być rozpoczynana jak najwcześniej i obejmować wszystkich chorych. Najbardziej powszechnym i oczywistym sposobem leczenia po udarze jest kinezyterapia, która jest niejako naturalną reakcją na konsekwencje choroby powodującej częściowe lub całkowite zniesienie ruchu. Fizykoterapia (światłolecznictwo, terapia prądem, ultradźwięki, pola magnetyczne małej i dużej częstotliwości, środowisko wodne, termoterapia i in.) i masaż nie są traktowane jako samodzielne sposoby leczenia głównych konsekwencji udaru, lecz jako oddziaływanie wspomagające kinezyterapię lub łagodzące niektóre, wtórne następstwa choroby np. ból, odleżyny, obrzęki itp. Zastosowanie fizjoterapii jest zasadne zawsze w tych przypadkach, kiedy zaburzeniu ulega dowolna, automatyczna lub odruchowa kontrola ruchu po udarze czyli niemalże zawsze. Fizjoterapia po udarze: praca zespołu specjalistów Procesem fizjoterapii po udarze mózgu kieruje fizjoterapeuta i dotyczy to przede wszystkim zasadniczych elementów terapii, a więc zastosowanych na danym etapie strategii, stopnia intensywności postępowania, przyjmowania najkorzystniejszych form oddziaływania na chorego oraz określenia, w jakich proporcjach inne osoby powinny być włączone w fizjoterapię. Procesem fizjoterapii po udarze mózgu kieruje fizjoterapeuta. Ćwiczenia ruchowe oraz terapia zajęciowa są realizowane przez specjalistów tych dziedzin, ale bezwzględnym warunkiem skuteczności w tej sferze jest czynny udział innych członków zespołu rehabilitacyjnego oraz opiekunów i rodziny pacjenta. Chory po udarze mózgu powinien być (najlepiej nieprzerwanie) poddawany stymulacji ruchowej w trakcie wszystkich przejawów codziennej aktywności, a warunkiem tego jest odpowiednia wiedza wszystkich osób stykających się z nim w tym czasie. Powyższy, zespołowy sposób postępowania z chorym jest częścią filozofii działania oddziałów udarowych i leży u podłoża ich większej skuteczności w leczeniu udaru. Cele fizjoterapii po udarze Oddziaływanie ruchowe na chorego po udarze mózgu ma różne cele, które są zależne od stopnia i rodzaju zaburzeń motorycznych oraz etapu zdrowienia. Zasadnicze cele fizjoterapii są tożsame z głównymi celami leczenia, jakimi są: przywrócenie chorego w jak najpełniejszy sposób do spełnianych przez niego wcześniej ról społecznych i przywrócenie pożądanej przez pacjenta jakości życia. Oddziaływanie fizjoterapeuty jest w okresie wczesnym choroby skoncentrowane na: zapewnieniu stałej drożności dróg oddechowych i zapobieganie zapaleniu płuc i zatorowości płucnej przywrócenie choremu funkcji bezpiecznego połykania (zapobieganie zachłystowemu zapaleniu płuc) w czym fizjoterapeuta ściśle współpracuje z neurologopedą, pielęgniarką i opiekunami chorego zapobieganiu zapaleniu żył głębokich (ryzyko zatoru płuc) poprzez zapewnienie sprawnego przepływu krwi w układzie żylnym (ryzyko powstawania skrzeplin) naczyniom żylnym a nie głębokim. Ponieważ powrót funkcji ruchowych może być uzyskiwany nawet wiele lat po udarze mózgu, a pobyt chorego w szpitalu jest bardzo krótki i zazwyczaj nie wykracza poza pierwsze kilka miesięcy od incydentu, postępowanie fizjoterapeutyczne jest w pierwszym okresie skoncentrowane na odzyskiwaniu podstawowych umiejętności motorycznych, do których należy zaliczyć: samodzielność zmian pozycji w leżeniu samodzielne siadanie z leżenia i kontrolowany ruch powrotny utrzymanie pozycji samodzielnego siadu bez przytrzymywania i podparcia oraz ruchy w tej pozycji samodzielne przesiadanie się z łóżka do wózka inwalidzkiego samodzielne wstawanie i kontrolowany ruch odwrotny samodzielne stanie i ruch w tej pozycji samodzielny, funkcjonalny chód. Równolegle do powyższych działań chory powinien od pierwszych dni po udarze ćwiczyć podstawowe czynności codzienne, a przede wszystkim ubieranie się, toaletę osobistą oraz przygotowywanie i spożywanie posiłków. Taki tryb postępowania ma głębokie uzasadnienie w tym, że stopień zaburzenia powyższych funkcji decyduje w dużej mierze o stopniu samodzielności chorego oraz stanowi fundament do kształtowania bardziej skomplikowanych zdolności motorycznych - takich, które decydują o jego powrocie do pracy zawodowej lub innych formach samorealizacji (np. zdolności manipulacyjne). Fizjoterapia po udarze: neuro-ułatwianie Strategia odtwarzania funkcji motorycznych w formie przedchorobowej jest dzisiaj najbardziej oczywistym kierunkiem działania z chorymi po udarze mózgu. Kierunek ten zyskał nazwę "neuro-ułatwiania" i został najpełniej rozwinięty głównie przez dwie koncepcje fizjoterapeutyczne: Proprioceptywne Ułatwianie Nerwowo-Mięśniowe i Koncepcję Bobathów. Sposób podejścia terapeutów stosujących od połowy dwudziestego wieku PNF i NDT-Bobath stanowił przełom leczenia ruchem chorych po udarze mózgu, ponieważ fizjoterapia zaczęła się skupiać na dotkniętej niedowładem połowie ciała z wiarą podpartą obecnie licznymi dowodami naukowymi, że przez stymulację można wpływać na zmniejszenie stopnia niedowładu. Prekursorzy nowoczesnej fizjoterapii uważali między innymi, że wzorce patologicznego napięcia mięśniowego podlegają modyfikacji w odpowiedzi na stosowanie odpowiednich ćwiczeń, które wpływają na tworzenie się bardziej prawidłowych wzorców ruchu. Uważano, że ruch może być odzyskiwany poprzez zastosowanie w terapii wielu technik ułatwiania i stymulacji, do których stosowania terapeuta wykorzystuje zazwyczaj swoje ciało i przedmioty życia codziennego, a rzadziej pomoce ortopedyczne. Współczesne podejście obydwu powyższych koncepcji do kinezyterapii chorych po udarze mózgu jest wynikiem ewolucji poglądów wielu specjalistów przez lata związanych z tematem i jest praktycznym odbiciem najnowszych rezultatów badań naukowych w zakresie neurofizjologii oraz adoptuje inne koncepcje usprawniania jak np. Program Odtwarzania Ruchu, Terapia Ruchowa Wymuszona Koniecznością i inne. W czasie wczesnego, szpitalnego okresu fizjoterapii po udarze mózgu chorzy bez powodzenia próbują poruszać bezwładnymi kończynami, a nieprawidłowo prowadzone leczenie ruchem (np. zbyt trudne ćwiczenia) pogłębia stan, w którym pacjenci zaprzestają używania dotkniętych segmentów ciała. Taka sytuacja wynika z określonego zachowania chorego polegającego na doświadczaniu niepowodzeń. Pacjent widząc brak efektów ćwiczeń podświadomie rezygnuje stopniowo z używania chorej połowy ciała mimo istniejącego potencjału motorycznego, co zostało zdefiniowane jako "zespół wyuczonego nieużywania". W świetle ostatnich dowodów naukowych pacjent musi być poinformowany, że szybki spontaniczny powrót funkcji może być ograniczony pewnymi ramami czasowymi, ale musi też wiedzieć, że konkretna poprawa może być osiągana do końca życia poprzez intensywny trening i powtarzanie funkcji. Skuteczność fizjoterapii po udarze Istnieje wiele dowodów naukowych na skuteczność fizjoterapii po udarze mózgu. Trening oporowy siły mięśniowej kończyn dolnych i górnych może przynosić poprawę siły nawet wiele lat po udarze mózgu. Trening wytrzymałości podnosi sprawność funkcjonalną i wpływa na istotną poprawę parametrów sercowo-naczyniowo-płucnych wiele miesięcy po udarze. Bardzo istotnym dla reedukacji funkcji jest utrzymywanie od pierwszych dni po udarze prawidłowych zakresów ruchu i zapobieganie patologicznemu napięciu mięśniowemu, czemu mogą służyć techniki rozciągania, mobilizacje stawowe i mięśniowe, seryjne gipsowanie kończyn, taping (oklejanie elastyczną taśmą), stosowanie ortez, praca nad prawidłową postawą ciała. Terapia Ruchowego Wymuszenia Koniecznością (skrót ang. CIMT), czyli "rodzina oddziaływań terapeutycznych, których celem jest sprowokowanie u osoby po udarze mózgu znaczniej intensywniejszego posługiwania się słabszą kończyną górną przez wiele godzin dziennie dzięki ograniczeniu ruchu zdrowej połowy ciała", jest skuteczna nawet wiele lat po udarze mózgu. Trening chodu na ruchomej bieżni został uznany jako przykład skutecznej terapii nakierowanej na konkretne zadanie. Kilka badań naukowych wykazało istotne pobudzenie kory ruchowej w czasie wyobrażeń ruchowych. Nowe technologie w kinezyterapii po udarze mózgu są oczekiwane jako "know-how" wpływające na poprawę efektywności leczenia, a głównie większą redukcję deficytów motorycznych i jako subtelne, czułe i obiektywne narzędzia weryfikujące wyniki usprawniania. Bardzo zachęcające są w sferze terapii ruchem wyniki badań nad rzeczywistością wirtualną, robotyką i interaktywnymi programami ze sprzężeniem zwrotnym. Stowarzyszenie Fizjoterapia Polska
Ćwiczenia na nogę po udarze Jeśli masz do czynienia z udarem, wiesz, że rehabilitacja jest niezbędna do powrotu do normalnego funkcjonowania. Jednak nie każdy wie, że ćwiczenia na nogę po udarze są podstawą prawidłowego powrotu do zdrowia. Dzięki odpowiednim ćwiczeniom możesz zwiększyć swoją sprawność i pomóc swojej nodze w
Rehabilitacja po udarze ma ogromne znaczenie ze względu na jego specyfikę, przebieg i konsekwencje. Udar mózgu jest bowiem jedną z głównych przyczyn zgonów oraz niepełnosprawności. Dla ratowania życia i zdrowia kluczowe znaczenia ma natychmiastowa i prawidłowa pomoc, szybko zapewniona specjalistyczna opieka, wraz z wprowadzeniem niezbędnych procedur rehabilitacji poudarowej. Udar mózgu to, zgodnie z definicją, zespół klinicznych objawów będących efektem nagłego wystąpienia ogniskowego lub uogólnionego zaburzenia czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny, bez innej przyczyny niż naczyniowa. Najczęściej diagnozuje się udar niedokrwienny, czyli zawał mózgu (85% przypadków) oraz udar krwotoczny, czyli wylew krwi do mózgu (10-15% przypadków). W Polsce odnotowuje się blisko 70 000 udarów rocznie. Za tymi tak niepokojącymi danymi stoi przede wszystkim niezdrowy styl życia, na który składają się palenie tytoniu, siedzący tryb życia, nadużywanie alkoholu, błędne nawyki żywieniowe, nadwaga. Czym właściwie jest udar mózgu? Jakie znamy jego rodzaje oraz w jaki sposób potęguje efekty leczenia rehabilitacja? Czym jest udar mózgu? Rodzaje udarów Zgodnie z definicją za udar mózgu uznaje się incydent mózgowo – naczyniowy występujący w wyniku nagłego przerwania dopływu krwi do mózgu na skutek zablokowania drożności jednej z tętnic bądź jej rozerwania. Na wystąpienie udaru najbardziej narażone są osoby z wyraźną nadwagą (a tym bardziej chorobliwą otyłością), cierpiące na cukrzycę, prowadzące niezdrowy tryb życia oraz obarczone genetycznie skłonnością do nadciśnienia. Udar można rozpoznać po takich objawach jak: jednostronne zdrętwienie twarzy bądź całego ciała, zaburzenia widzenia w jednym oku lub obydwu, niezwykle silny ból głowy, dezorientacja, kłopoty z mówieniem, niepewny chód, problemy z utrzymaniem równowagi oraz brak koordynacji. Specjaliści wymieniają trzy rodzaje udarów. Udar niedokrwienny. Jest to najbardziej powszechny typ tego zaburzenia. Dochodzi do niego w wyniku pojawienia się zakrzepu, który blokuje tętnicę w mózgu. Zakrzep może pojawić się w samej tętnicy lub przedostać się do niej z innego miejsca w orgiazmie. Przemijający atak niedokrwienny. W odróżnieniu do typowego udaru atak mija samoistnie w ciągu 24 godzin. Nie należy go jednak ignorować, ponieważ jest to ostrzeżenie od organizmu przed pojawieniem się udaru w klasycznej postaci. Udar krwotoczny. Występuje wyjątkowo rzadko, ale jest dość niebezpieczny. Dochodzi do niego na skutek pęknięcia tętnicy w mózgu, co doprowadza do trudnego w opanowaniu krwotoku. Dlaczego rehabilitacja po udarze jest ważna? Konsekwencje udaru to szereg objawów fizycznych, ograniczających sprawność i codzienne funkcjonowanie oraz czynności fizjologiczne. Stąd też ogromne znaczenie szybko wdrożonej, efektywnej rehabilitacji po udarze mózgu. Spektrum objawów poudarowych może obejmować np.: zaniki mowy, zaniki pamięci, paraliż połowy ciała, niedowład ręki lub nogi, zaburzenia równowagi, zamaszyste ruchy wykonywane zdrową ręką, trudności w przełykaniu, problemy z celowymi ruchami, problemy z wymawianiem i rozumieniem słów, zmiana sylwetki ( boczne zgięcie tułowia, ręka zaciśniętą w pięść, opadająca, bark skierowany do tyłu i w dół, stopa zgięta w dół itp.). Wyzwaniem dla pacjenta stają się zwykłe czynności, takie jak mycie, ubieranie się, jedzenie, często są wręcz niemożliwe do wykonania samodzielnie. Warto jednak wiedzieć, że nieuszkodzone części mózgu są w stanie przejąć (częściowo albo całkowicie) funkcje zablokowanej części. Do tego jednak niezbędna jest odpowiednio zaplanowana rehabilitacja – zabiegi, ćwiczenia po udarze mózgu oraz leczenie farmakologiczne. Jak szybko rozpocząć rehabilitację po udarze? Odpowiednią rehabilitację i ćwiczenia po udarze należy rozpocząć jak najszybciej. Decydują o tym oczywiście lekarze. Procedura postępowania wygląda następująco: wczesne rozpoznanie udaru, natychmiastowa hospitalizacja – najlepiej do 2 godzin, w stanach zagrożenia życia intensywna, specjalistyczna opieka medyczna, rozpoznanie rodzaju udaru i adekwatne leczenie, rehabilitacja, profilaktyka kolejnego udaru. W przypadku udaru mózgu rehabilitacja powinna być wdrożona po ustabilizowaniu stanu pacjenta (minimalizacja zagrożenia zachłystowym zapaleniem płuc czy zatorem). Około 30% pacjentów z udarem mózgu po leczeniu powinno trafić na rehabilitację, niestety w praktyce trafia tam zaledwie 15%. Tymczasem nie bez powodu zaleca się jak najszybsze rozpoczęcie rehabilitacji poudarowej. Szczególnie istotna jest szybka rehabilitacja po udarze niedokrwiennym (po udarze krwotocznym pacjent w początkowej fazie leczenia powinien leżeć). Zaleca się rozpoczęcie jej już w 1-2 dobie po przyjęciu do szpitala. Takie działania znacznie zwiększają szansę na odzyskanie sprawności, funkcji motorycznych oraz poznawczych. Konsekwencje opóźnienia albo wręcz zaniechania rehabilitacji to przykurcze kończyn, ból, odizolowanie od otoczenia, problemy z komunikacją, jedzeniem. W przypadku pacjenta, który przeżył udar, rehabilitacja powinna obejmować zarówno zabiegi z zakresu fizykoterapii, ćwiczenia, jak i opiekę psychologiczną, logopedyczną. Idealnym rozwiązaniem jest leczenie w szpitalu, a następnie opieka i zabiegi w ośrodku rehabilitacyjnym oraz kontynuacja rehabilitacji w domu. Na czym polega i jak przebiega rehabilitacja po udarze? Odpowiednio wcześnie rozpoczęta oraz właściwie przeprowadzona rehabilitacja po udarze – bez względu na jego typ – może pomóc chorym wrócić do pełnej sprawności lub odzyskać ją częściowo. To jakiego rodzaju ćwiczenia po udarze powinny zostać wdrożone, aby móc mówić o zakończeniu leczenia z powodzeniem, zależy ściśle od tego jaki obszar mózgu został uszkodzony oraz w jakim stopniu. Jeśli u pacjenta po udarze doszło do problemów z poruszaniem, zaburzeniem zmysłu czucia oraz funkcji poznawczych, wtedy niezbędna jest fizykoterapia. Natomiast w sytuacji, gdy udar pozostawił po sobie efekty w postaci kłopotów z wymową oraz problemów z przełykiem, wówczas pacjentem zajmuje się logopeda. Jak dokładnie przebiega rehabilitacja po udarze mózgu? Obejmuje ona kilka etapów. Pierwszy z nich to ćwiczenia mające na celu uruchomienie pacjenta oraz zapobiegnięcie odleżynom i bolesnym przykurczom mięśniowym. Drugi z etapów dotyczy nauki chodzenia i mówienia. Obejmuje on prócz ćwiczeń, także różnego rodzaju masaże. Kolejny etap to rehabilitacja domowa. Stanowi ona kontynuację ćwiczeń usprawniających i funkcjonalnych. Dodatkowo dochodzą tu imitacje ruchów, które znajdują swoje odzwierciedlenie w czynnościach życia codziennego. W tym etapie ważne jest również, aby osoba po udarze wyposażyła się w niezbędny do utrzymania sprawności sprzęt rehabilitacyjny. Jak długo trwa rehabilitacja po udarze? Czas trwania rehabilitacji jest uzależniony od stopnia i rodzaju udaru oraz od tego jak szybko pacjentowi udzielono niezbędnej, specjalistycznej pomocy. Należy pamiętać o tym, że w przypadku udaru niedokrwiennego rehabilitacja powinna zacząć się jak najwcześniej, co znacznie przyspieszy jej efekty. Zabiegi rehabilitacyjne przeprowadza się z reguły etapami: profilaktyka funkcjonalna, rehabilitacja w szpitalu: ok. 2-3 tygodnie, rehabilitacja funkcjonalna: od 2-3 tygodni, do 1-2 lat (indywidualnie dobrane zabiegi), adaptacja, rehabilitacja środowiskowa: od 1 roku- do 2- 5 lat. Pierwsze zabiegi rehabilitacyjne powinny odbywać się już na szpitalnym oddziale neurologicznym (kilka razy dziennie). W zależności od stanu pacjenta dalsze leczenie może przebiegać w ośrodku rehabilitacyjnym – po udarze chory niejednokrotnie wymaga specjalistycznej opieki i całej gamy zabiegów, ćwiczeń, konsultacji psychologicznej. Bardzo istotna jest kontynuacja rehabilitacji w domu – często niezbędne będzie specjalne wyposażenie (łóżko, materac przeciw odleżynom), akcesoria, pomoce (piłki, taśmy itp.). W przypadku rehabilitacji po udarze ćwiczenia są częścią pracy z fizjoterapeutą, ale wiele z nich można także wykonywać w domu, z pomocą osób bliskich, opiekunów. Są to ćwiczenia ruchowe, poznawcze, oddechowe, ułatwiające codzienne czynności. Jakie są efekty rehabilitacji po udarze? Udar mózgu to zaburzenie, którego skutki może usunąć jedynie rehabilitacja z udziałem odpowiednio przeszkolonych specjalistów. Jakie są jej efekty? Przede wszystkim ćwiczenia mają na celu ogólne usprawnienie pacjenta oraz wyraźną poprawę jakości jego życia. Dzięki rehabilitacji osoby po udarze stają się bardziej samodzielne, co jest ważne zwłaszcza w przypadku, gdy są samotne. Trzeba jednak pamiętać, że na efekty trzeba trochę poczekać. Uszkodzony mózg musi mieć czas, by się zregenerować oraz nauczyć „nowych – starych” czynności na nowo. Nie bez znaczenia jest też samo zaangażowanie pacjenta oraz pomoc jego najbliższych – jeśli takie osoby istnieją. Ważna jest również kontynuacja ćwiczeń po zakończeniu ich prowadzenia przez specjalistów, wśród nich najbardziej istotną rolę odgrywa motywacja pacjenta do utrzymania aktywności fizycznej, życiowej i o ile pozwala na to stan zdrowia także zawodowej. Dla pacjenta, który przeszedł udar, rehabilitacja to możliwość powrotu do dawnej sprawności (częściowo albo całkowicie). Najlepszym rozwiązaniem jest pobyt w specjalistycznym ośrodku rehabilitacji po udarze. Niestety czas oczekiwania na refundowaną terapię bywa bardzo długi, dlatego pacjenci często decydują się na opiekę w prywatnych ośrodkach. Dobry Brat to Centrum Rehabilitacyjno- Rekreacyjne w Osieku, które zajmuje się w rehabilitacją poudarową. Fizykoterapia obejmuje tu kompleksowe działania mające na celu przywrócenie sprawności, zdrowia i kondycji. Bardzo istotną częścią rehabilitacji po udarze są ćwiczenia ukierunkowane na potrzeby danego pacjenta, prowadzone pod kontrolą doświadczonych fizjoterapeutów i rehabilitantów. W ramach fizykoterapii w ośrodku Dobry Brat pacjenci będą także poddani odpowiednim zabiegom przy użyciu nowoczesnych urządzeń, sprawdzonych, skutecznych metod, takich jak: jonoforeza wykorzystująca prąd o niskim napięciu do aplikacji leków lub substancji aktywnych, fonoforeza – nowoczesna metoda podawania leków przy wykorzystaniu ultradźwięków, elektrostymulacja – zabiegi wykorzystujące prądy impulsowe o niewielkiej częstotliwości, zalecana w rehabilitacji po udarze, galwanizacja – zabiegi z zakresu elektroterapii z wykorzystaniem prądu stałego, laseroterapia – nowoczesna metoda oparta na urządzeniach wykorzystujących światło laserowe, magnetoterapia – wykorzystuje wpływ pola magnetycznego na zmienione chorobowo obszary, kinezyterapia, czyli leczenie ruchem – odpowiednio dobrane i prawidłowo wykonywane ćwiczenia, krioterapia – leczenie zimnem, dotlenia i odżywia najgłębiej położone tkanki, masaże rehabilitacyjne, hydroterapia – umożliwia kompleksowe działanie na pacjenta (termiczne, hydrostatyczne i mechaniczne). Szeroki zakres zabiegów i dostępnych metod to gwarancja indywidualnie dostosowanego programu rehabilitacji poudarowej. Przeciwwskazania dla fizykoterapii Rehabilitacja po udarze, ćwiczenia i zabiegi to jeden z kluczowych warunków powrotu do zdrowia. Należy jednak mieć świadomość, że istnieją pewne przeciwwskazania (stany, schorzenia), które uniemożliwiają skorzystanie z danej metody. Najczęściej wymienia się tu: stany zapalne, zakrzepicę, miażdżycę, niewydolność krążenia czy nadciśnienie. Niemniej jednak każdy pacjent oraz każda dostępna metoda wymagają indywidualnego podejścia. W przypadku laseroterapii istotnym przeciwwskazaniem będą nowotwory, ciąża, znamiona na skórze, nadwrażliwość na światło, rozrusznik serca, arytmia, choroby tarczycy, czy nieustabilizowana cukrzyca. Rozrusznik, inne stymulatory elektroniczne oraz metalowe protezy wykluczają też wykorzystanie jonoforezy i fonoforezy. Podobnie jak stosowanie niektórych leków oraz ostre stany zapalne. W przypadku galwanizacji należy brać pod uwagę przeciwwskazania takie jak infekcje, uszkodzenia i choroby skóry, nowotwory, zaburzenia czucia, ciąża oraz wszczepione elektroniczne symulatory. Z magnetoterapii nie powinny korzystać osoby z chorobami nowotworowymi, układu krwionośnego oraz po zawałach. Elektrostymulacja to metoda, której nie zaleca się w przypadku ciąży, nowotworów, stanów zapalnych, obecności obcych ciała metalicznych. Szczegółowe informacje dotyczące poszczególnych metod, zaleceń i przeciwwskazań można znaleźć na stronie ośrodka Dobry Brat. Pamiętajmy – wczesna rehabilitacja po udarze to warunek przywrócenia pacjentowi sprawności i funkcji motorycznych. Powinna być nie tylko jak najszybciej wdrożona (na oddziale neurologicznym), ale również kontynuowana po wyjściu ze szpitala. Szerokie spektrum metod i zabiegów oraz specjalistyczna, profesjonalna terapia to dla wielu osób nie tylko szansa na powrót do zdrowia, ale również działania zapobiegające kolejnym udarom. Loading...
Przez 2-3 tygodnie po udarze zalecana jest dieta wysokobiałkowa. Po tym czasie po konsultacji z lekarzem można stopniowo włączyć do menu warzywa i owoce. Zwłaszcza te kolorowe przyspieszą procesy naprawcze i wspomogą rekonwalescencję. Zobacz, co jeść po udarze, a czego unikać, aby wspomóc pracę mózgu. Kwiecień 25, 2019 Udar mózgu stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia człowieka. W przypadku tego schorzenia bardzo ważne jest bezzwłoczne i dynamiczne wprowadzenie leczenia. Bardzo dobre efekty terapii uzyskuje się w pierwszych godzinach od wystąpienia objawów. Podstawowe zasady leczenia udaru mózgu W początkowym etapie leczenia bardzo ważne jest wprowadzenie określonych działań medycznych mających na celu jak najmniejsze spustoszenie mózgu i okolicznych struktur. Zalicza się do nich przede wszystkim: trafne i wczesne rozpoznanie objawów określających udar, zgłaszanych w miarę możliwości przez samego chorego lub najbliższe osoby przebywające w jego bezpośrednim otoczeniu, bezzwłoczne wezwanie karetki pogotowia w celu przewiezienia pacjenta do najbliższego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego (SOR). W początkowym etapie leczenia ważne jest szybkie ustalenie określonego rodzaju udaru i jak najszybsze wdrożenie odpowiedniego toku leczenia. W pierwszej kolejności terapii udaru mózgu należy zadbać o potrzymanie podstawowych czynności życiowych. Zalicza się do nich przede wszystkim oddychanie. Kontrolowanie pracy układu oddechowego ma na celu dostarczenie odpowiedniej ilości tlenu do mózgu, co zapobiega dalszemu rozprzestrzenianiu się udaru. W dzisiejszych czasach istnieje wiele sposobów leczenia powyższego schorzenia. Najczęstszym, a zarazem podstawowym sposobem terapii udaru mózgu jest szeroko pojęta farmakologia. Leczenie udaru niedokrwiennego W tym rodzaju udaru leczenie farmakologiczne polega na neutralizowaniu wszelkich zatorów lub zakrzepów. W tym celu stosuje się następujące leki: leki trombolityczne dzięki, którym można w sposób skuteczny rozpuścić skrzepliny blokujące określoną tętnicę. Zastosowanie tego leku należy wdrożyć co najmniej przed upływem kilku godzin od momentu zachorowania. Jest to obecnie jedna z najskuteczniejszych metod leczenia udaru niedokrwiennego. W Polsce często stosowanym lekiem z tej grupy jest rekombinowany tkankowy aktywator plazminogenu, leki antyagregacyjne, których głównym zadaniem jest szybkie rozpuszczenie zalegającego zakrzepu, uniemożliwiającego prawidłowy przepływ krwi. Ten rodzaj leczenia włącza się bardzo szybko zazwyczaj w pierwszych 24 – 48 godzinach od wystąpienia udaru mózgu. W tym przypadku terapii najczęściej jest stosowana ogólnodostępna aspiryna. leki przeciwzakrzepowe są bardzo efektywne w przypadku ponownego nawrotu potencjalnego udaru. Leki wykorzystywane w tym przypadku to przede wszystkim heparyna niefrakcjonowana jak również drobnocząsteczkowa. Leczenie udaru krwotocznego W przypadku wystąpienia udaru krwotocznego nie stosuje się wyżej wymienionych leków. U osób z tego rodzaju schorzeniem stosuje się: leki obniżające ciśnienie tętnicze, mające w sposób znaczny zmniejszyć ryzyko wystąpienia kolejnych krwawień, zabieg chirurgiczny, który pozwoli zabezpieczyć uszkodzone naczynie i usunąć powstałego krwiaka. Aktualnie znacznie częściej jest stosowany zabieg embolizacji, niż kraniotomii ponieważ wiąże się to z o wiele mniejszym ryzykiem spowodowania nieodwracalnej niepełnosprawności. Zasady rehabilitacji po udarze mózgu Rehabilitacja jest integralną częścią złożonego procesu leczenia pacjentów po udarze mózgu. Usprawnienie należy rozpocząć jak najszybciej, najlepiej po ustabilizowaniu ogólnego stanu chorego. Szybki powrót do zdrowia po udarze mózgu można tylko osiągnąć przy pomocy wykwalifikowanego personelu medycznego w skład, którego wchodzi: lekarz neurolog, neurochirurg, psychiatra, kardiolog, lekarz rehabilitacji medycznej, fizjoterapeuta, rehabilitant, pielęgniarka, neuropsycholog, neurologopedia, dietetyk, terapeuta zajęciowy. W wyspecjalizowanej rehabilitacji wyróżnia się następujące okresy: okres profilaktyki funkcjonalnej (rehabilitacja szpitalna), okres pełnej rehabilitacji funkcjonalnej, okres kontrolowanej adaptacji (rehabilitacja środowiskowa). W zależności jaki czas minął od udaru mózgu wyróżniamy następujące okresy: okres wiotkości (od 3 do 5 tygodni), okres spastyczności (od 5 do 18 miesięcy), okres względnego wyzdrowienia (od 18 miesięcy do końca życia). Celem wczesnej rehabilitacji neurologicznej po udarze mózgu jest: kompleksowe przygotowanie narządu ruchu do stopniowego odzyskiwania utraconych czynności i zakresów ruchowych, zapobieganie komplikacjom wynikającym z długotrwałego unieruchomienia pacjenta (zapaleniom żył, odleżynom, zaburzeniom pracy układu moczowego i oddechowego), polepszenie stanu psycho – ruchowego, poprawa komfortu i jakości życia, zapobieganie postawom rezygnacyjnym. Przeciwwskazania dla wprowadzenia rehabilitacji jest: nie w pełni wyrównany stan somatyczny pacjenta, zapalenie żył, niekontrolowane wahania nastroju. Pielęgnacja oraz wstępna rehabilitacja po udarze mózgu Przed rozpoczęciem rehabilitacji bardzo ważna jest odpowiednia pielęgnacja i higiena chorego zwłaszcza nieprzytomnego. W zależności od określonych zaburzeń neurologicznych bardzo ważną role odgrywa odpowiednie odżywianie, nawadnianie oraz terapia przeciwodleżynowa. Pozycję pacjenta powinno się zmieniać co około 3 godziny (powinien leżeć na plecach, brzuchu, na boku zajętym i nie zajętym udarem). Prawidłowe ułożenie chorego w początkowym etapie choroby przyczynia się stopniowo do zmniejszenia rozwoju spastyczności w okresie późniejszym. Początkowa rehabilitacja pacjenta po udarze mózgu sprowadza się przede wszystkim do odpowiedniego ułożenia chorego w pozycjach bezpiecznych, które w perspektywie czasu zapobiegają przykurczom zarówno mięśniowym jak i stawowym. Rehabilitacja szpitalna – wczesna W miarę poprawy ogólnego stanu pacjenta rehabilitacja jest stopniowo rozszerzana. Wprowadzamy wówczas stopniowo proste ćwiczenia przede wszystkim oddechowe mające na celu usprawnienie pracy układu oddechowego. W ćwiczeniach tych zwracamy szczególna uwagę na bierna i czynną mobilizację przepony. Wykonujemy również oklepywanie klatki piersiowej aby zapobiec zastojom różnego pochodzenia. Powyższe czynności mają na celu zapewnić prawidłowy dopływ tlenu do mózgu co w przypadku pacjentów po udarze mózgu jest rzeczą kluczową. Następnie wprowadzamy ćwiczenia bierne, mające poprawić zakres ruchów w stawie oraz lekko pobudzić mięśnie do pracy. Powinny być one dostosowane do aktualnego stanu chorego. Ich rodzaj i czas trwania powinien być dobierany indywidualnie. Ćwiczenia bierne rozpoczynamy od ruchów górnej części tułowia stopniowo przechodząc do kończyn dolnych. Wykonywanie powyższych ćwiczeń ruchowych ma na celu utrzymanie pamięci ruchowej oraz zapewnienie elastyczności tkanek miękkich. Należy pamiętać iż nieprawidłowe wykonywanie ćwiczeń biernych w początkowym okresie może zwiększyć spastykę. Wraz z poprawą stanu ogólnego chorego wprowadza się stopniowo ćwiczenia czynno – bierne. Istotą tych ćwiczeń jest wymuszenie przez chorego wykonania określonego ruchu, a siła zewnętrzna ma tylko charakter wspomagający. W niektórych przypadkach należy zastosować odpowiednie odciążenie mające na celu zapoczątkowanie ruchu. Ćwiczenia te mają na celu stopniowe wzmacnianie mięśni oraz odpowiednie kształtowanie utraconych wzorców ruchowych. W trakcie dalszego usprawniania pacjenta wprowadzamy ćwiczenia samo wspomagane. W tych ćwiczeniach pacjent wykonując ruch zdrową kończyną, wspomaga wykonanie określonej czynności chorej kończyny. Należy pamiętać, iż powyższe ćwiczenia stanowią formę przejściową pomiędzy ćwiczeniami biernymi a czynnymi. Rehabilitacja szpitalna – psychologiczna i logopedyczna W tym okresie usprawniania należy wprowadzić również rehabilitację psychologiczną. Ma ona na celu zapobiec wahaniom nastroju, powstaniu depresji oraz wystąpieniu stanów lekowych. Zachowania takie w dużym stopniu opóźniają oraz utrudniają właściwą rehabilitację. Również rehabilitację logopedyczną trzeba rozpocząć bardzo szybko. Duża liczba osób po udarze mózgu ma problem z prawidłowym mówieniem (afazja). Zadaniem logopedy jest wówczas wprowadzenie odpowiednich ćwiczeń mających na celu szybką naukę prawidłowego wypowiadania się. Rehabilitacja szpitalna – późna Rehabilitacja szpitalna – pionizacja i nauka chodzenia Rehabilitacja poszpitalna Rehabilitacja ambulatoryjna i domowa Po wypisaniu pacjenta z oddziału rehabilitacji neurologicznej jego usprawnianie powinno być kontynuowane w warunkach ambulatoryjnych lub domowych. W tym celu bardzo ważna jest odpowiednia edukacja rodziny. Musi ona w sposób racjonalny zapewnić choremu odpowiednie warunki do prawidłowego leczenia. Należy pamiętać, że efekty nawet kompleksowej rehabilitacji neurologicznej nie są trwałe, a ryzyko stopniowego pogarszania się sprawności fizycznej jest tym większe, im większa była niepełnosprawność chorego. Dlatego w tym celu istotne jest wprowadzenie odpowiednio dopasowanej rehabilitacji podtrzymującej określone postępy funkcjonalne pacjenta. Ostateczny efekt kompleksowej rehabilitacji neurologicznej po udarze mózgu jest uzależniony od kilku czynników: lokalizacji i wielkości uszkodzenia mózgu, stanu somatycznego pacjenta przed udarem, momentu rozpoczęcia leczenia i rehabilitacji, wsparcia ze strony najbliższych. Podsumowanie Kompleksowa rehabilitacja neurologiczna po udarze mózgu jest procesem wieloetapowym. Wpływ ma na to przede wszystkim prawidłowe leczenie szpitalne. Ogólno dostępna rehabilitacja w dużym stopniu przyczynia się do poprawy stanu funkcjonalnego pacjenta. Poprzez odpowiednie oddziaływanie czynników terapeutycznych, pacjent jest w stanie właściwie zaadoptować się do otaczającej rzeczywistości zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Opracował: dr n. med. Kamil Klupiński,fizjoterapeuta sportowy, kierownik poradni rehabilitacyjnej Rehabilitacja po udarze – przedstawiamy zabiegi i nowoczesny sprzęt Do udaru mózgu dochodzi wtedy, gdy część komórek tego narządu nie otrzymuje dostatecznej do funkcjonowania ilości krwi. Prowadzi to do niewystarczającego natlenowania i odżywienia komórek mózgu, a w konsekwencji do ich obumarcia. Leczenie pacjentów po udarze wymaga podejścia holistycznego i interdyscyplinarnego, a niezbędną jego częścią jest fizjoterapia. W artykule przedstawiamy, jaki jest cel rehabilitacji po udarze i jaki sprzęt można wykorzystać. Udar mózgu – niedokrwienny oraz krwotoczny Ze względu na mechanizm powstawania możemy wyróżnić dwa główne rodzaje udarów mózgu: niedokrwienny oraz krwotoczny. Udar niedokrwienny spowodowany jest niedrożnością tętnicy zaopatrującej mózg w krew, natomiast krwotoczny wynaczynieniem krwi poza tętnicę, nazywany jest też przez to wylewem. Bardziej zagraża życiu i zdrowiu pacjenta, bo – poza niedotlenieniem neuronów – dochodzi do ucisku tkanki mózgowej przez rozlewającą się w niej krew, a tym samym do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego. Udar niedokrwienny występuje częściej (w ok. 4/5 przypadków), przeważnie lepiej rokuje, tzn. jest mniej groźny dla życia pacjenta niż udar krwotoczny (ok. 1/5 przypadków), który aż w 50% kończy się śmiercią pacjenta. Konsekwencje udaru mózgu Każdy rodzaj udaru wymaga natychmiastowej reakcji w postaci jak najszybszego przewiezienia pacjenta do szpitala, najlepiej na oddział specjalizujący się w leczeniu udarów. Komórki mózgu zaczynają umierać już po 4 minutach niedotlenienia, dlatego by tego uniknąć, trzeba natychmiast podjąć działanie. Im wcześniej się to stanie, tym większe są szanse na całkowite wyleczenie pacjenta. Niestety nie zawsze możliwe jest uniknięcie negatywnych następstw udaru mózgu. Najczęstszymi konsekwencjami są: niesprawność ruchowa, połowiczne zaburzenia czucia, zaburzenia mowy (afazja), zaburzenia widzenia. Nieco rzadziej skutkiem udaru mózgu mogą być również: apraksja (niezdolność do wykonywania złożonych i wcześniej wyuczonych precyzyjnych i zamierzonych ruchów/gestów), amnezja, dysfagia (zaburzenia połykania), zaburzenia zachowania (poznawcze) oraz nawet zaburzenia psychiczne. Mnogość zaburzeń które są spowodowane przez udary, wymaga podejścia holistycznego oraz interdyscyplinarnego do leczenia pacjentów. W postępowaniu z chorym muszą znaleźć się: terapia logopedyczna, zajęciowa, pomoc psychologiczna, leczenie neurologiczne, leczenie okulistyczne, postępowanie fizjoterapeutyczne. Fizjoterapia po udarze mózgu Praca fizjoterapeuty z pacjentami po udarze ma na celu przede wszystkim poprawę sprawności ruchowej. Pacjenci mają problemy z wykonywaniem czynnego ruchu celowego (utrudnienie lub niemożność), upośledzoną równowagę czy pionizację ciała. Odpowiedzialne za to są: niedowłady (osłabienie siły mięśniowej) lub porażenie jedno- lub obustronne; wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczne), brak lub zaburzenie odruchów skórnych, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia głębokiego. Choroba bardzo często dotyka jedną z kończyn (górną lub dolną) lub w cięższych przypadkach całą połowę ciała. Szczególnie dotkliwe dla pacjentów jest utracenie sprawności w obrębie ręki, zwłaszcza gdy jest to kończyna dominująca. Spastyczne napięcie pojawiające się jako skutek udaru uniemożliwia lub znacznie utrudnia samoobsługę i najprostsze czynności dnia codziennego. Aby przywrócić pacjentom funkcje utracone na skutek udaru, fizjoterapia posługuje się metodą PNF, czyli proprioceptywnym nerwowo-mięśniowym torowaniem ruchu. Metoda ta skupia się na odczuwaniu własnego ruchu (propriocepcji), odtwarzaniu i reedukacji właściwych wzorców ruchowych. W terapii często wykorzystuje się drobny sprzęt do zamykania łańcuchów kinematycznych czy też do wspierania czucia głębokiego. Tym sprzętem mogą być taśmy MVS, poduszki pneumatyczne, piłki gimnastyczne. W ostatnich latach do dyspozycji fizjoterapeutów pojawił się robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 , który pomaga w terapii na wielu płaszczyznach. W wielu przypadkach we wczesnych etapach terapii po udarze, dysfunkcje pacjenta uniemożliwiają wykonywanie jakiegokolwiek ruchu czynnego w dotkniętej chorobą kończynie. Wykorzystanie robota Fourier Intelligence M2 daje możliwość odciążenia fizycznego terapeuty. Robot pomaga w utrzymaniu wysokiego skupienia pacjenta na wykonywanej czynności, dzięki ciekawemu interfejsowi i wykorzystaniu gier zręcznościowych do uatrakcyjnienia treningu. Pacjent skupia się na zadaniu, a terapeuta może korygować postawę pacjenta. Dzięki zaawansowanemu systemowi wiele danych może zostać zapisanych, zatem można je wykorzystać do oceny postępów terapii pacjenta. Robot Fourier Intelligence M2 jest nie tylko urządzeniem terapeutycznym, ale dzięki zaawansowanym funkcjom także urządzeniem diagnostycznym. Żeby lepiej zapoznać się z funkcjonalnością robota, zapraszamy do obejrzenia filmiku z naszym specjalistą:  W razie pytań o sprzęt rehabilitacyjny zachęcamy do kontaktu z naszymi fizjoterapeutami. Rehabilitacja dłoni po udarze Udar mózgu jest chorobą coraz częściej dotykającą młodych ludzi. W Polsce co roku dosięga ok. 80tys. osób, z czego 30 tys. umiera w ciągu pierwszego miesiąca po incydencie. Aż 5% osób doświadczających udaru mózgu to osoby między 25, a 35 rokiem życia. Większość osób po udarze cierpi na wiele dysfunkcji, które w znacznym stopniu ograniczają codzienne, normalne funkcjonowanie. Czym jest udar i jakie mogą być jego konsekwencje? Do udaru dochodzi poprzez nagłe i miejscowe zaburzenia krążenia krwi w obrębie mózgu. Ze względu na pochodzenie i patofizjologię udary dzieli się na dwie formy: niedokrwienną i krwotoczną. W zależności od rozległości udaru oraz jego rodzaju, konsekwencje mogą być bardzo różne. Najczęściej dochodzi do upośledzenia funkcji motorycznych, apatii, zaburzenia postrzegania, mowy oraz częściowego otępienia. Bardzo częstym powikłaniem jest zaburzenie funkcji dłoni oraz stopy, co dla pacjenta staje się bardzo uciążliwe w życiu codziennym – upośledza samodzielność i wykonywanie najprostszych czynności. Rehabilitacja dłoni po udarze – na czym polega? Aby zacząć rehabilitację dłoni po udarze mózgu, należy zrozumieć oraz zbadać na czym polega dysfunkcja danego pacjenta. Najczęściej pacjenci cierpią z powodu utraty siły, koordynacji i zborności ruchowej. Trudne staje się wykonywanie ruchów naprzemiennych oraz precyzyjnych. Dysfunkcje stają się kłopotliwe, ponieważ wpływają na podstawowe czynności takie jak: higiena osobista, jedzenie, picie czy pisanie. Dobrą wiadomością jest fakt, że mózg człowieka posiada niesamowitą zdolność do formowania nowych połączeń nerwowych. Fenomen ten, nazywany neuropatycznością umożliwia naukę wielu czynności na nowo i stopniowy powrót do większej aktywności. Fizjoterapia po udarze mózgu skupia się przede wszystkim na odzyskaniu funkcjonalności pacjenta. Ćwiczenia rehabilitacyjne są dostosowywane indywidualnie do zaburzeń danej osoby. Nie mogą być zbyt intensywne, aby nie spowolnić procesu leczenia. Pomocne w ćwiczeniach są sprzęty rehabilitacyjne wspomagające ćwiczenia propriocepcji i koordynacji – takie jak poduszki sensomotoryczne. W przypadku dłoni, rehabilitacja powinna opierać się o kompleksowe podejście do problemu i rozwijać zarówno siłę, koordynację i kontrolę precyzyjnych ruchów dłoni. Rokowania w przypadku pacjentów po udarze zazwyczaj są pozytywne. Wykwalifikowany fizjoterapeuta jest w stanie poprowadzić rehabilitację tak, aby już po kilku miesiącach po incydencie funkcjonalność pacjenta była większa. Najczęściej jednak, współpraca pacjenta i terapeuty to lata ćwiczeń i systematycznej pracy, która w rezultacie prowadzi do bardzo dobrych efektów. Najważniejsze z nich to: redukcja bólu, zmniejszenie sztywności ręki i poprawa krążenia, zwiększenie siły, poprawa zdolności koordynacji i codziennego funkcjonowania. Popularnymi i skutecznymi metodami fizjoterapii neurologicznej są PNF czy terapia funkcjonalna. W przypadku niektórych powikłań, przydatne mogą być również zabiegi terapii manualnej. Aby powrócić do wykonywania codziennych czynności i stać się niezależnym po udarze, pacjent często musi przejść długą drogę. Nie oznacza to jednak, że jest to niemożliwe. Często fizjoterapia działa cuda, a pacjenci tracący wiarę w sukces wracają do sprawności większej niż zakładali. Dlatego warto, w skomplikowanej sztuce pracy neurologicznej, nieustannie walczyć o sprawność i powrót pacjenta do zdrowia. Jakub Seremak Magister fizjoterapii, osteopata. Specjalizuję się w rehabilitacji sportowej, ortopedycznej oraz nowoczesnych metodach usprawniania organizmu. Interesuję się także fizjologią, która jest podstawą do zrozumienia problemów pacjenta. W wolnym czasie uprawiam sport, słucham rocka i gram na basie. Zobacz wszystkie moje artykuły Fizjoterapia po udarze mózgu Emilia Mikołajewska Artykuły z czasopisma | 10 grudnia 2012 | NR 34 61 Udar jest trzecią pod względem częstości występowania przyczyną zgonów – po chorobach układu krążenia i nowotworach. Udar mózgu to zespół kliniczny charakteryzujący się nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych lub uogólnionych zaburzeń czynności mózgu, utrzymujących się dłużej niż 24 godziny (o ile pacjent nie umrze) i niemających innej przyczyny niż naczyniowa. Jest trzecią pod względem częstości występowania przyczyną zgonów – po chorobach układu krążenia i nowotworach. Szacunki mówią o 15 mln przypadków udarów rocznie na świecie, z czego 5 mln to ofiary śmiertelne. Zapadalność na udar zmienia się w zależności od kraju: w Polsce rocznie na udar mózgu zapada 70 000 osób, z czego 33% nie przeżywa roku. Współczynnik zapadalności na pierwszy w życiu udar wynosi 175/100 000 wśród Polaków i 125/100 000 wśród Polek. Przeważającą większość udarów stanowią udary niedokrwienne (80–85%), podczas gdy udary krwotoczne jedynie 10–12% [7–9, 16, 17]. Etiologia udarów jest zróżnicowana: obejmuje przede wszystkim nadciśnienie tętnicze, malformacje tętniczo-żylne, tętniaki i naczyniaki, guzy wewnątrzczaszkowe, angiopatie amyloidowe oraz choroby krwi i zaburzenia krzepnięcia. Etiologia najczęściej spotykanych udarów niedokrwiennych obejmuje zmiany w tętnicach domózgowych, zatory pochodzenia sercowego oraz inne (lub nieustalone) przyczyny. Diagnostyka udaru jest złożonym procesem wymagającym wstępnej diagnostyki różnicowej (wywiad, badanie neurologiczne, badanie krwi, badania neuroobrazowe, badanie klinimetryczne) oraz wykluczenia innych przyczyn. Następnie wdrażany jest cały proces diagnostyki dodatkowej (jeśli jest wymagana), leczenia (w tym interwencji chirurgicznych – jeśli wymagane), profilaktyki i rehabilitacji. Najczęściej spotykane powikłania u pacjentów po udarze, silnie oddziałujące na przebieg i efektywność procesu terapeutycznego, obejmują: wzmożone ciśnienie śródczaszkowe, podwyższone ciśnienie lub niedociśnienie tętnicze, ból ośrodkowy, chorobę zakrzepowo-zatorową, dysfagię, zakażenia dróg oddechowych i moczowych, drgawki, pobudzenie psychoruchowe, zaburzenia napięcia mięśniowego, odleżyny, zaburzenia gospodarki elektrolitowej, depresję. Czynniki rokujące negatywnie u pacjentów po udarze to przede wszystkim wcześniejsze poważne schorzenia, obniżony (w dłuższym okresie) poziom świadomości, otępienie, afazja, hemipareza oraz brak poprawy. Rys. 1. Miejsce udarów wśród chorób naczyniowych ośrodkowego układu nerwowego Samo przeżycie udaru nie oznacza pełnego powrotu do zdrowia i sprawności funkcjonalnej. Udar stanowi najpoważniejszą przyczynę długotrwałej niepełnosprawności w populacji pacjentów dorosłych. Około 60% z nich jest dotkniętych w różnym stopniu deficytami ruchowymi, a 50% jest niesamodzielnych lub wymaga stałej opieki. Dodatkowo ryzyko nawrotu po udarze niedokrwiennym mózgu wynosi 40% w ciągu 5 lat [7–9, 16, 17]. Udar mózgu stanowi zatem zarówno poważny problem medyczny, jak i społeczny oraz gospodarczy, który wymaga szczególnej uwagi nie tylko od strony ratowania życia, ale również przywracania pacjenta do normalnego funkcjonowania w domu, pracy i społeczeństwie. Stąd ogromne znaczenie przywiązywane do skutecznej rehabilitacji poudarowej. Dzięki badaniu czynników ryzyka udaru część z nich można objąć kontrolą prewencyjną, a pozostałe poddać działaniom profilaktycznym – zarówno w ramach medycznych działań interdyscyplinarnych, jak i popularyzacji zdrowego trybu życia. Systematyczne działanie w tym obszarze może w istotny sposób wpłynąć na zachorowalność na udar mózgu. Droga pacjenta po udarze mózgu Udar mózgu ze względu na dużą częstość występowania oraz na powagę i rozmiar skutków wymaga specjalistycznego podejścia. Konieczne okazało się wprowadzenie procedur, które zapewniałyby minimalizację skutków udaru oraz przede wszystkim zmniejszały do minimum umieralność w wyniku udaru. Wersja optymalna zakłada, że pacjent po przyjęciu do izby przyjęć trafia na oddział udarowy ze specjalistycznym sprzętem diagnostycznym (tomograf komputerowy wysokiej klasy), umożliwiającym ewentualną precyzyjną i wysoce skuteczną interwencję chirurgiczną [7–9, 16, 17]. Takie oddziały wciąż są rzadkością, choć rośnie świadomość konieczności ich istnienia w Polsce. Oddział taki jest w stanie, poza dokonaniem diagnostyki i ewentualnej interwencji chirurgicznej, zapewnić rehabilitację wczesną i opiekę personelu pielęgniarskiego przygotowanego do pracy ze specyficzną grupą chorych, jaką są pacjenci po przebytym udarze mózgu. Alternatywą dla oddziału udarowego na dzień dzisiejszy jest oddział neurologiczny. Po ustąpieniu fazy ostrej pacjent może trafić na oddział rehabilitacyjny lub inny zapewniający kompleksową rehabilitację. Tam pacjent pozostaje pod opieką lekarza specjalisty rehabilitacji, neurologa, urologa, możliwe są też konsultacje okulistyczne, logopedyczne, psychologiczne i kardiologiczne. W miarę konieczności wdrażana jest farmakologia oraz rehabilitacja uzupełniana fachowym działaniem personelu pielęgniarskiego, który dba, by nie pojawiły się odleżyny, zmiany wtórne w stawach oraz współuczestniczy w pielęgnacji pęcherza moczowego z fizjoterapeutą, urologiem i lekarzem prowadzącym. Gdy stan chorego poprawi się lub gdy brak jest możliwości przebywania na oddziale zapewniającym rehabilitację, pacjent powinien podlegać stałej opiece lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), neurologa oraz przychodni rehabilitacyjnej, wdrażana jest rehabilitacja domowa refundowana przez NFZ. Opieka nad osobą po przebytym udarze mózgu musi być ciągła, kompleksowa i obejmować działania prewencyjne przed wystąpieniem następnego udaru. Udar wiąże się z ryzykiem wystąpienia szeregu zaburzeń, które mogą mieć znaczący wpływ na całe późniejsze funkcjonowaniu chorego. Należą do nich przede wszystkim zaburzenia czucia, napięcia mięśniowego, mowy oraz afektywne. W wyniku ich wystąpienia u pacjentów po udarze obserwuje się trudności w komunikacji, samoobsłudze oraz mobilności. Przedstawione zaburzenia mogą występować wszystkie jednocześnie lub może wystąpić tylko część z nich, ponadto ich objawy mogą być obserwowane w różnym nasileniu: od słabych (ledwie zauważalnych), aż po silne. Bez względu na zakres i stopień ww. zaburzeń mogą one powodować problemy w codziennym funkcjonowaniu, nauce, pracy czy kontaktach społecznych. Rys. 3. Droga pacjenta z udarem mózgu (jeden z możliwych wariantów) Terapeutyczny zespół wielodyscyplinarny Głównym celem terapii jest przywrócenie pacjentowi po udarze jak największej samodzielności. Można to osiągnąć jedynie dzięki wczesnemu wdrożeniu efektywnej rehabilitacji realizowanej przez terapeutyczny zespół wielodyscyplinarny. W jego skład wchodzą najczęściej: fizjoterapeuta lub zespół fizjoterapeutów, lekarz specjalista rehabilitacji medycznej, personel pielęgniarski, neurologopeda, terapeuta zajęciowy, psycholog, muzykoterapeuta, lekarz specjalista urolog, lekarz specjalista neurolog oraz, w miarę potrzeb, inni specjaliści. Niezwykle ważna jest świadomość wszystkich członków zespołu w zakresie: wspólnych celów terapii: zwiększanie samodzielności pacjenta oraz minimalizacja zmian wtórnych, synergii działań poszczególnych członków zespołu, przenikania się (odrębnych) zadań każdego z członków zespołu, konieczności współdziałania dla maksymalizacji efektywności terapii jako całości, potrzeby znajomości działań pozostałych członków zespołu, ich koordynacji oraz możliwych konfliktów w tym zakresie. Złożoność działań zespołu wielodyscyplinarnego zwiększa znaczna liczba patologicznych zmian wtórnych, jakimi zagrożony jest pacjent po udarze mózgu. Należą do nich przede wszystkim zaburzenia w zakresie: układu krążenia, układu oddechowego, układu moczowego i defekacji, powłoki wspólnej (skóry), układu ruchu, w tym będące rezultatem zaburzeń w napięciu mięśniowym. Na chwilę obecną przebieg oddziaływań fizjoterapeutycznych u pacjentów po udarze nie jest precyzyjnie zdefiniowany i opiera się głównie na wiedzy i doświadczeniu członków zespołu wielodyscyplinarnego. Zadania fizjoterapii w okresie ostrym po udarze mózgu Czas trwania i stan pacjentów w okresie ostrym po udarze jest zróżnicowany. Wynika to z faktu, że w okresie ostrym dochodzi do normalizacji homeostazy organizmu. Decyzja dotycząca czasu rozpoczęcia usprawniania należy do lekarza prowadzącego na oddziale intensywnej terapii lub na oddziale udarowym (tab. 1). Jako metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stosuje się muzykoterapię i psychoterapię. Tab. 1. Wybrane zadania fizjoterapii w okresie ostrym po udarze mózgu ZAPOBIEGANIE PATOLOGICZNYM ZMIANOM WTÓRNYM 1. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu naczyniowego, krążenia i chłonnego w profilaktyce zaburzeń zakrzepowych i zaburzenia w odpływie chłonki: wykonywanie ruchów biernych lub wspomaganych we wszystkich stawach kończyn dolnych i górnych należy uwzględnić szczególnie części dystalne kończyn w profilaktyce obrzęków: specyficzne pozycje ułożeniowe (już od pierwszej dob należy uwzględnić ułożenie przedramienia i dłoni w podwyższeniu, np. na poduszce lub klinie 2. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu oddechowego zmiany pozycji oraz oklepywanie klatki piersiowej w części grzbietowej ruchem łyżeczkowym nauka odkrztuszania i ćwiczenia oddechowe pionizacja w łóżku – stopień i forma zależne od stanu pacjenta we współpracy z personelem pielęgniarskim 3. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu ruchu specyficzne pozycje ułożeniowe z odciążeniem kończyn ćwiczenia bierne lub wspomagane 4. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie powłoki wspólnej (skóry) zapobieganie odleżynom: ćwiczenia poprawiające ukrwienie masaż suchy kończyn dolnych i górnych pozycje ułożeniowe zmiany pozycji z częstością co 2 godz. w dzień i co 4 godz. w nocy lub częściej – w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta materac przeciwodleżynowy od pierwszej doby, niezbędne współdziałanie personelu pielęgniarskiego TOROWANIE UKŁADU NERWOWEGO 5. Przeciwdziałanie zaburzeniom w przepływie bodźców ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF Lp. Zadanie Realizacja UwagiZadania fizjoterapii w okresie zdrowienia po udarze mózgu Zakończenie okresu ostrego po udarze mózgu, skutkujące ustabilizowaniem stanu pacjenta, umożliwia przejście do terapii w okresie zdrowienia, stanowiącej zasadniczy etap terapii usprawniania pacjenta (tab. 2). Metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stanowią: muzykoterapia, psychoterapia i terapia zajęciowa. Tab. 2. Wybrane zadania fizjoterapii w okresie zdrowienia po udarze mózgu ZAPOBIEGANIE PATOLOGICZNYM ZMIANOM WTÓRNYM 1. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie układu ruchu zapobieganie ograniczeniom w zakresie ruchu: ćwiczenia bierne, wspomagane, czynne, czynne w odciążeniu profilaktyka podwichnięć w stawach barkowych i biodrowych: pozycje ułożeniowe w celu zabezpieczenia stawu barkowego (i w innych przypadkach): kinesiotaping 2. Zapobieganie zaburzeniom w obrębie powłoki wspólnej (skóry) zapobieganie odleżynom: ćwiczenia poprawiające ukrwienie masaż suchy kończyn dolnych i górnych pozycje ułożeniowe zmiany pozycji z częstością co 2 godz. w dzień i co 4 godz. w nocy lub częściej – w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta materac przeciwodleżynowy, a przy adaptacji do wózka: poduszka przeciwodleżynowa, niezbędne współdziałanie personelu pielęgniarskiego TOROWANIE UKŁADU NERWOWEGO 3. Kontynuacja przeciwdziałania zaburzeniom w przepływie bodźców ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF WZMACNIANIE SIŁY MIĘŚNI 4. Wzmacnianie siły mięśni ćwiczenia zgodne z założeniami metody NDT-Bobath lub PNF ćwiczenia wspomagane, w odciążeniu, w odciążeniu z obciążeniem, czynne wolne, ćwiczenia ogólnorozwojowe w basenie UTRZYMANIE ZAKRESÓW RUCHU 5. Utrzymanie zakresów ruchu ćwiczenia bierne, czynne, czynne samowspomagane UTRZYMANIE LUB POPRAWA DŁUGOŚCI WŁÓKIEN MIĘŚNIOWYCH I UKŁADU NERWOWEGO 6. Utrzymanie długości włókien mięśniowych i układu nerwowego masaż klasyczny, mobilizacja powięzi, wydłużanie odległości między włóknami miozyny i aktyny 7. Poprawa długości włókien mięśniowych i układu nerwowego mobilizacja układu nerwowego o zmniejszonej długości PIONIZACJA 8. Wdrażanie kolejnych form pionizacji pozycja siedząca na wózku siad bez podparcia pleców stanie bierne w pionizatorze stanie przy dużych płaszczyznach (stół rehabilitacyjny z regulowaną wysokością) dla zapewnienia poczucia bezpieczeństwa stanie przy mniejszych płaszczyznach podparcia, np. poręcze jednostronne, drabinki (bokiem) stanie przy coraz mniejszych płaszczyznach podparcia, typu: czwórnóg, trójnóg, laska jednopunktowa stanie bez pomocy ortopedycznych, tylko z asekuracją terapeuty stanie samodzielne REEDUKACJA CHODU 9. Kolejne etapy ponownego nauczania chodu wdrażane po osiągnięciu przez pacjenta etapu stania samodzielnego przy dużej płaszczyźnie podparcia całkowite przestawianie kończyny dolnej niedowładnej niewielkie wspomaganie w przestawieniu kończyny niedowładnej lub zabezpieczeniu jej stawu kolanowego w wyproście samodzielne przeniesienie kończyny dolnej niedowładnej w zależności od siły mięśniowej chód mniej lub bardziej wspomagany przez terapeutę REEDUKACJA CZYNNOŚCI ŻYCIA CODZIENNEGO (activities of daily living – ADLs) 10. Nauka wykorzystywania kończyny górnej niedowładnej podnoszenie szklanki, butelki, wyciskanie pasty do zębów, a podczas chodzenia: noszenie torebki, kosmetyczki, ręcznika w zależności od możliwości ĆWICZENIA W ZAKRESIE MOBILNOŚCI 11. Ćwiczenia w zakresie możliwości przemieszczania się przemieszczanie w łóżku, z łóżka na wózek i z powrotem itp Zadanie Realizacja UwagiZadania fizjoterapii w okresie przewlekłym po udarze mózgu Terapia w okresie przewlekłym stanowi kontynuację terapii w okresie zdrowienia. Metody uzupełniające i wspomagające proces terapeutyczny stanowią: muzykoterapia, psychoterapia i terapia zajęciowa. Ponadto niezwykle ważny element całego procesu terapeutycznego stanowi zaopatrzeni… Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma “Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja” Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma …i wiele więcej! Sprawdź Fizjoterapia po udarze mózgu. Fizjoterapia po udarze powinna zostać wdrożona jak najszybciej, jeszcze gdy pacjent przebywa w szpitalu – w czasie pierwszej lub drugiej doby choroby. Dzięki temu można ograniczyć negatywne skutki udaru i zapobiec dalszej degradacji organizmu, lub przywrócić niektóre umiejętności do stanu pierwotnego. Zaloguj sie Zarejestruj się Home Blog Jak ćwiczyć równowagę? Proste ćwiczenia na równowagę Jak ćwiczyć równowagę i po co w ogóle to robić? W jakim wieku można zacząć ćwiczenia na równowagę i czy da się to bezpiecznie robić w domowym zaciszu? Na te i inne pytania odpowiadamy w najnowszym wpisie blogowym – zachęcamy do lektury! Ćwiczenia na równowagę – po co w ogóle je wykonywać? Po co w ogóle wykonywać ćwiczenia na równowagę, a nie np. na spalanie tkanki tłuszczowej czy rozciągające? Nic nie stoi na przeszkodzie, a nawet wskazane jest, by treningi były zróżnicowane. Każdy fanatyk ćwiczeń siłowych lub spalających tkankę tłuszczową może wprowadzić kilka takich elementów do swojej codziennej, treningowej rutyny. Ćwiczenia na równowagę są polecane dosłownie każdemu, o ile nie istnieją ku temu jakieś medyczne przeciwwskazania. Dlaczego? Po co w ogóle je wykonywać? Po pierwsze: bo podczas ich wykonywania pracują mięśnie stabilizujące. Po drugie: bo poprawia się koordynacja ruchowa. Po trzecie: bo usprawnia to pracę układu mięśniowo-szkieletowego. Aż wreszcie ostatni, chociaż niemniej istotny atut ćwiczeń na równowagę, to ich korzystny wpływ na propriocepcję, czyli zmysł orientacji ułożenia części własnego ciała. Jak ćwiczyć równowagę? 2 metody Jak ćwiczyć równowagę? Podobnie jak niemal każdą inną dyscyplinę, również w tym wypadku można to robić na własną rękę lub pod okiem trenera czy też fizjoterapeuty lub rehabilitanta (np. podczas zalecanych ćwiczeń na równowagę po przebytym udarze). Każde z tych rozwiązań ma swoje zalety. Samodzielne ćwiczenia można wykonać o dowolnej porze w domowym zaciszu, ale trudniej się do nich zmobilizować. Z kolei ćwiczenia pod okiem specjalisty odbywają się w sztywnych ramach czasowych, często też w miejscu bardzo oddalonym od miejsca zamieszkania. Atutem treningu z pomocą specjalisty jest pewność, że w razie wątpliwości czy błędów, skoryguje on ewentualne niedostatki i pokaże, jak prawidłowo ćwiczyć równowagę, by osiągnąć jak najlepsze rezultaty w możliwie jak najszybszym czasie. Jak ćwiczyć równowagę, korzystając ze stworzonych z myślą o takich ćwiczeniach sprzętach? Doskonałym do tego produktem z naszej oferty air tracków jest równoważnia gimnastyczna dmuchana. Równoważnia gimnastyczna dmuchana 629,00 zł – 990,00 zł Ćwiczenia równowagi w domu Jak wykonywać ćwiczenia równowagi w domu? Czy są do tego potrzebne jakieś specjalne sprzęty? Mogłoby się wydawać, że niezbędne będzie zainwestowanie w produkt, jak platforma do balansowania o charakterystycznym, półokrągłym kształcie. Nic bardziej mylnego – do ćwiczeń równoważnych można korzystać z mebli i sprzętów, które każdy na pewno ma w domu, do najprostszych potrzebne są tylko dobre chęci. Pierwszy scenariusz ćwiczeń równowagi w domu? Należy stanąć na jednej nodze z zamkniętymi oczami i odczekać kilkanaście lub kilkadziesiąt sekund – długość sesji można codziennie wydłużać. Po jednej nodze, pora oczywiście na przeciwną. Drugi scenariusz na ćwiczenia równowagi w domu to stanie na ugiętej jednej nodze w kolanie na wysokości bioder, mając przy tym rozłożone na boki ramiona. By było trudniej, po kilkunastu sekundach można dodatkowo zamknąć oczy i wytrzymać w tej pozycji kolejnych parę sekund. Inny patent, jak ćwiczyć równowagę, to opcja możliwa do wykonania poza domem. W trakcie podróży autobusem, tramwajem czy metrem można delikatnie lub wcale trzymać się poręczy, by tylko siłą swoich mięśni starać się utrzymać pionową postawę i równowagę. Ćwiczenia na równowagę po udarze Wiele gabinetów rehabilitacji i fizjoterapii proponuje pacjentom ćwiczenia na równowagę po udarze. Niektóre z nich można także wykonywać samodzielnie w domowym zaciszu. Jakie to ćwiczenia? Bardzo zróżnicowane – wymienić można spośród nich propozycje wykorzystujące taśmy rehabilitacyjne, platformy balansowe czy roty rehabilitacyjne. Nadrzędnym celem jest przywrócenie elastyczności mięśni po udarze. Znaczenie ma także, czy udar był prawo- czy lewostronny – na tej podstawie do pacjenta dopasowuje się konkretne rodzaje aktywności.
Według badań stosowanie tej substancji powoduje ustąpienie objawów u ponad połowy pacjentów oraz łagodzi uczucie parcia o 55%. Do innych leków z tej grupy możemy zaliczyć m.in oksybutuninę (Ditropan, Driptane) czy darifenacynę (Emselex). Nowoczesną metodą leczenia nietrzymania moczu z parć naglących jest neuromodulacja krzyżowa.
Do udaru mózgu dochodzi wtedy, gdy część komórek tego narządu nie otrzymuje dostatecznej do funkcjonowania ilości krwi. Prowadzi to do niewystarczającego natlenowania i odżywienia komórek mózgu, a w konsekwencji do ich obumarcia. Leczenie pacjentów po udarze wymaga podejścia holistycznego i interdyscyplinarnego, a niezbędną jego częścią jest fizjoterapia. W artykule przedstawiamy, jaki jest cel rehabilitacji po udarze i jaki sprzęt można wykorzystać. Udar mózgu – niedokrwienny oraz krwotoczny Ze względu na mechanizm powstawania możemy wyróżnić dwa główne rodzaje udarów mózgu: niedokrwienny oraz krwotoczny. Udar niedokrwienny spowodowany jest niedrożnością tętnicy zaopatrującej mózg w krew, natomiast krwotoczny wynaczynieniem krwi poza tętnicę, nazywany jest też przez to wylewem. Bardziej zagraża życiu i zdrowiu pacjenta, bo – poza niedotlenieniem neuronów – dochodzi do ucisku tkanki mózgowej przez rozlewającą się w niej krew, a tym samym do zwiększenia ciśnienia śródczaszkowego. Udar niedokrwienny występuje częściej (w ok. 4/5 przypadków), przeważnie lepiej rokuje, tzn. jest mniej groźny dla życia pacjenta niż udar krwotoczny (ok. 1/5 przypadków), który aż w 50% kończy się śmiercią pacjenta. Konsekwencje udaru mózgu Każdy rodzaj udaru wymaga natychmiastowej reakcji w postaci jak najszybszego przewiezienia pacjenta do szpitala, najlepiej na oddział specjalizujący się w leczeniu udarów. Komórki mózgu zaczynają umierać już po 4 minutach niedotlenienia, dlatego by tego uniknąć, trzeba natychmiast podjąć działanie. Im wcześniej się to stanie, tym większe są szanse na całkowite wyleczenie pacjenta. Niestety nie zawsze możliwe jest uniknięcie negatywnych następstw udaru mózgu. Najczęstszymi konsekwencjami są: niesprawność ruchowa, połowiczne zaburzenia czucia, zaburzenia mowy (afazja), zaburzenia widzenia. Nieco rzadziej skutkiem udaru mózgu mogą być również: apraksja (niezdolność do wykonywania złożonych i wcześniej wyuczonych precyzyjnych i zamierzonych ruchów/gestów), amnezja, dysfagia (zaburzenia połykania), zaburzenia zachowania (poznawcze) oraz nawet zaburzenia psychiczne. Mnogość zaburzeń które są spowodowane przez udary, wymaga podejścia holistycznego oraz interdyscyplinarnego do leczenia pacjentów. W postępowaniu z chorym muszą znaleźć się: terapia logopedyczna, zajęciowa, pomoc psychologiczna, leczenie neurologiczne, leczenie okulistyczne, postępowanie fizjoterapeutyczne. Fizjoterapia po udarze mózgu Praca fizjoterapeuty z pacjentami po udarze ma na celu przede wszystkim poprawę sprawności ruchowej. Pacjenci mają problemy z wykonywaniem czynnego ruchu celowego (utrudnienie lub niemożność), upośledzoną równowagę czy pionizację ciała. Odpowiedzialne za to są: niedowłady (osłabienie siły mięśniowej) lub porażenie jedno- lub obustronne; wzmożone napięcie mięśniowe (spastyczne), brak lub zaburzenie odruchów skórnych, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia głębokiego. Choroba bardzo często dotyka jedną z kończyn (górną lub dolną) lub w cięższych przypadkach całą połowę ciała. Szczególnie dotkliwe dla pacjentów jest utracenie sprawności w obrębie ręki, zwłaszcza gdy jest to kończyna dominująca. Spastyczne napięcie pojawiające się jako skutek udaru uniemożliwia lub znacznie utrudnia samoobsługę i najprostsze czynności dnia codziennego. Aby przywrócić pacjentom funkcje utracone na skutek udaru, fizjoterapia posługuje się metodą PNF, czyli proprioceptywnym nerwowo-mięśniowym torowaniem ruchu. Metoda ta skupia się na odczuwaniu własnego ruchu (propriocepcji), odtwarzaniu i reedukacji właściwych wzorców ruchowych. W terapii często wykorzystuje się drobny sprzęt do zamykania łańcuchów kinematycznych czy też do wspierania czucia głębokiego. Tym sprzętem mogą być taśmy MVS, poduszki pneumatyczne, piłki gimnastyczne. W ostatnich latach do dyspozycji fizjoterapeutów pojawił się robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 , który pomaga w terapii na wielu płaszczyznach. W wielu przypadkach we wczesnych etapach terapii po udarze, dysfunkcje pacjenta uniemożliwiają wykonywanie jakiegokolwiek ruchu czynnego w dotkniętej chorobą kończynie. Wykorzystanie robota Fourier Intelligence M2 daje możliwość odciążenia fizycznego terapeuty. Robot do rehabilitacji ręki Fourier Intelligence M2 Taśma rehabilitacyjna MoVes FIT Band 2,5 m (pastelowe kolory) Taśma rehabilitacyjna MoVes-Band 1,5 m Robot pomaga w utrzymaniu wysokiego skupienia pacjenta na wykonywanej czynności, dzięki ciekawemu interfejsowi i wykorzystaniu gier zręcznościowych do uatrakcyjnienia treningu. Pacjent skupia się na zadaniu, a terapeuta może korygować postawę pacjenta. Dzięki zaawansowanemu systemowi wiele danych może zostać zapisanych, zatem można je wykorzystać do oceny postępów terapii pacjenta. Robot Fourier Intelligence M2 jest nie tylko urządzeniem terapeutycznym, ale dzięki zaawansowanym funkcjom także urządzeniem diagnostycznym. Żeby lepiej zapoznać się z funkcjonalnością robota, zapraszamy do obejrzenia filmiku z naszym specjalistą:  W razie pytań o sprzęt rehabilitacyjny zachęcamy do kontaktu z naszymi fizjoterapeutami.
Fizjoterapia jest bardzo zróżnicowanym środkiem leczniczym, który jest stosowany u chorych po przebytym udarze mózgu w trzech głównych postaciach: kinezyterapii (leczenie ruchem), fizykoterapii (leczenie bodźcami fizykalnymi) i masażu. Autor: thinkstockphotos.com Fizjoterapia jest główną metodą leczenia chorych po udarze mózgu po Ryzyko udaru mózgu w ostatnich dekadach w Polsce utrzymuje się na zbliżonym poziomie. Co więcej, prognozy nie napawają optymizmem. Wzrost populacji osób po 65 roku życia sprawia, że wskaźnik ten będzie rósł. Przebyty udar niedokrwienny mózgu wymaga specjalistycznej rehabilitacji. Jak długo trwa taka terapia? Na czym polega i jak powinna przebiegać? Czym jest udar niedokrwienny? Jest to zaburzenie krążenia krwi w mózgu. Polega na zamknięciu naczyń krwionośnych, które doprowadzają krew do danego obszaru mózgowia. W wyniku pęknięcia lub zwężenia nie dostarczają one tlenu do części mózgu i prowadzą do jej obumarcia. Udar mózgu - przyczyny Do głównych przyczyn występowania udaru niedokrwiennego mózgu zaliczamy: nadciśnienie tętnicze, stosowanie używek tytoniowych, otyłość, nieodpowiednia dieta, znikoma aktywność fizyczna, cukrzyca, nadużywanie alkoholu, przewlekły stres, choroby serca. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia udaru, warto zrezygnować z używek. Istotne jest także stosowanie zdrowej, zrównoważonej diety. Należy dbać o kondycję fizyczną, dostosowaną do własnych możliwości. W związku z powiązaniem udaru mózgu z nadciśnieniem, osoby o tej przypadłości powinny również zażywać odpowiednie leki, redukujące ciśnienie tętnicze. Udar - objawy i skutki Najczęstsze sygnały udaru to zmniejszenie czucia, trudności w zapamiętywaniu, mówieniu i przełykaniu. Do charakterystycznych objawów udaru mózgu należą: częściowy niedowład lub paraliż, majaczenie, zaburzenie świadomości. Warto wiedzieć, że objawy fizyczne obejmują jedną stronę ciała. Z tego względu udar możemy rozpoznać po asymetrii w twarzy. Po wystąpieniu udaru najważniejsze jest natychmiastowe działanie. Często to właśnie od szybkości udzielenia pomocy zależy to, jak duże szkody wyrządzi niedokrwienie mózgu. Im mniejsze straty w tkance, tym szybsza i skuteczniejsza rehabilitacja po udarze. Ile trwa rehabilitacja po udarze? Trudno jest jednoznacznie określić czas, w jakim pacjenci po udarze dochodzą do siebie. Niestety, w wielu wypadkach powrót do pełni sił jest niemożliwy. Szczególnie w wypadku ostrych przypadków niedokrwienia. Optymalny czas przeznaczony na rehabilitację ustala się w zależności stopnia uszkodzeń tkanek mózgu. Przeciętnie okres przywracania pacjenta do sprawności trwa od 3 do 6 miesięcy. Rehabilitacja szpitalna po udarze W przypadku wystąpienia niedokrwienia mózgu, chorych zaleca się skierować na oddział udarowy. To właśnie na specjalistycznych oddziałach dokonuje się pierwszej wielodyscyplinarnej i skoordynowanej rehabilitacji. W przypadku niskiej lub umiarkowanej rozległości niedokrwienia, decyzja o przyjęciu pacjenta pod opiekę wyspecjalizowanych lekarzy i fizjoterapeutów może znacząco zmniejszyć ilość dni spędzonych w łóżku. Ze względu na duże obciążenie psychiczne, pacjenci są też czasem leczeni za pomocą farmakologicznych środków psychoaktywnych. Ma to na celu poprawienie ich nastroju i zwiększenie motywacji do podejmowania ćwiczeń. Na osobach, które nie mogą być rehabilitowanie aktywnie, wykonuje się ruchy bierne, mające na celu zapobieganie odleżynom i przykurczom. Rehabilitacja po udarze obejmuje: fizjoterapię - składają się na nią wszystkie ćwiczenia fizyczne mająca na celu reedukację ruchową pacjenta, kinezyterapię - jest to rodzaj fizjoterapii skupiający się na rehabilitacji ruchem układu oddechowego, moczowego, nerwowego oraz sercowo-naczyniowego, fizykoterapię - rodzaj fizjoterapii wykorzystujący do celów medycznych zjawiska fizyczne, takie jak prąd, ultradźwięki czy temperaturę, terapię afazji - rehabilitacja mowy z pomocą logopedyczną, terapię farmakologiczną - stosowanie leków antydepresyjnych, przeciwbólowych oraz wstrzykiwanie heparyny przeciwzakrzepowo. Rehabilitacja po udarze w domu Rehabilitacja poszpitalna po udarze powinna być kontynuowana w domu. O specyfice podejmowanych działań decyduje lekarz oraz fizjoterapeuta. W tej fazie głównym ich celem jest utrwalenie sprawności i dążenie do odzyskania samodzielności osoby po udarze. Aby rehabilitacja w domu przynosiła efekty i rzeczywiście była w stanie poprawić komfort życia takiej osoby, należy zwrócić uwagę na adaptację przestrzeni do jej potrzeb. Przede wszystkim warto pomyśleć o montażu uchwytów i ram asekuracyjnych, szczególnie w łazience, toalecie i sypialni. W rehabilitacji po udarze w domu przydają się również balkoniki i kule - w przypadku, gdy chory ma problemy z chodzeniem. Pomocne okazują się również wszelkiego rodzaju stabilizatory, separatory palców i opaski. Wybór konkretnych akcesoriów i ćwiczeń powinien być poprzedzony konsultacją z fizjoterapeutą. Wysokiej jakości przyrządy znacznie ułatwiają proces rehabilitacji i pomagają szybciej powrócić do sprawności po przebytym udarze.
SEBASTIAN LEWE. koordynator turnusów. +48 530 490 600. NORMAN ŁOZIŃSKI. dyrektor ośrodka. +48 603 201 757. Rehabilitacja ręki po udarze mózgu to intensywny program rehabilitacji dla osób ze spastyką ręki, niedowładem ręki, przykurczami ręki. Zobacz nasze efekty.
Każde ćwiczenie należy powtórzyć kilkakrotnie, w tempie i zakresie możliwym do wykonania przez pacjenta bez pokonywania maksymalnego wysiłku. Należy wybierać ćwiczenia najkorzystniejsze dla siebie, a w razie wątpliwości skonsultować się z fizjoterapeutą. Ćwiczenie 1 Pozycja Pacjent siedzi, ręka zajęta grzbietem oparta o blat stołu, dłoń skierowana maksymalnie na zewnątrz. Ruch Pacjent zdrową ręką unosi półlitrową butelkę wody w górę w skos w stronę ręki zajętej oraz w kierunku ręki niezajętej. Ćwiczenie 2 Pozycja Pacjent siedzi przy stole, ręką zajętą trzyma szklankę napełnioną wodą. Ruch Pacjent przenosi szklankę do przodu i do boków, pacjent mniej sprawny pomaga ręką zdrową przenosić szklankę. Ćwiczenie 3 Pozycja Pacjent siedzi na krześle, ręka podtrzymywana przez zdrową dłoń w okolicy nadgarstka, stopy ustawione na szerokości bioder, noga zajęta lekko cofnięta do tyłu. Ruch Pacjent pochyla tułów do przodu aby wstać, a następnie siada z obciążaniem nogi zajętej. Ćwiczenie 4 Pozycja Pacjent stoi zajętym bokiem przy stole, ręka zajęta oparta o blat stołu, łokieć i palce wyprostowane, dłoń skierowana maksymalnie na zewnątrz. Ruch Pacjent wykonuje zdrową nogą krok na stopień znajdujący się z przodu. Ćwiczenie 5 Pozycja Pacjent stoi przodem do stołu, ręce wyprostowane oparte o blat, noga zajęta w zakroku z wyprostowanym kolanem. Ruch Pacjent zgina zajętą nogę w kolanie z oderwaniem stopy i dotknięciem blatu stołu.
Porażenie kończyny górnej dotyczy około 80 % pacjentów po przebytym udarze mózgu. W większości przypadków powrót jej funkcji wiąże się z długotrwała rehabilitacją i często nie spełnia oczekiwań pacjentów. W porównaniu z przywracaniem czynności kończyny dolnej, sprawność kończyny górnej powraca znacznie później.
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 11:07, data aktualizacji: 11:12 Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Co roku wiele osób postanawia rozpocząć treningi. Często jednak plan ten staje się trudny do zrealizowania ze względu na trudności logistyczne. Dla tych, którzy chcieliby poprawić swoją kondycję, jednak nie mają możliwości dojeżdżania na siłownie czy zajęcia sportowe, dobrą propozycją jest ćwiczenie w domu. Istnieje wiele rodzajów domowych treningów – w tym tekście zostanie przybliżona jedna z bardziej efektywnych jego form, jaką są ćwiczenia z taśmą. Odpowiednio dobrane ćwiczenia z taśmą wzmacniają wiele partii mięśni, między innymi grzbietu, brzucha, nóg, ramion czy pośladków, a sama guma to niewielki wydatek, dlatego też warto poznać przynajmniej kilka sposobów na efektywne jej używanie. Parilov / Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Jaką gumę do ćwiczeń wybrać? Jak osiągnąć dobre efekty ćwicząc z taśmą? Przeciwwskazania do treningu z gumą Jaką gumę do ćwiczeń wybrać? Taśmy (gumy do ćwiczeń) dzielą się na kategorie odpowiednie dla osób o różnej sprawności fizycznej. Można je rozróżnić po kolorze. Dla osób starszych, w rehabilitacji pourazowej polecane są taśmy beżowe oraz żółte, dla kobiet zaleca się używanie taśm czerwonych, mężczyźni zaś powinni zaopatrzyć się w taśmy zielone lub niebieskie. Taśmy czarna i złota stawiają największy opór i przeznaczone są dla osób uprawiających sporty wyczynowe. Odpowiednia guma to jednak nie wszystko. By ćwiczenia z taśmą przyniosły efekty, należy mocno chwycić ją w dłonie oraz podwójnie owinąć. W ten sposób osiągnięty zostaje chwyt zapewniający stabilność – taśma nie wyślizgnie się z dłoni. Analogiczną metodę powinno się zastosować przy ćwiczeniach stóp. Ćwiczenia wzmacniające ręce: robimy wykrok, stopy ustawiamy w połowie długości taśmy, dłonie kierujemy w górę; wykonujemy zgięcie przedramienia i powoli wracamy do pozycji początkowej - dla większej skuteczności można ugiąć kolana bądź unieść ramiona, stajemy na środku taśmy, krzyżujemy gumę przed tułowiem i odsuwamy ramiona; powracamy do pozycji początkowej - dla największej skuteczności ćwiczenie wykonujemy około 10 razy. Ćwiczenia z taśmą na nogi: odwodzenie - stajemy w lekkim rozkroku, taśmę znajdującą się przed ciałem umieszczamy na wysokości stawu skokowego drugiej nogi, wykonujemy odwodzenie nogi; pośladki oraz uda - robimy wykrok, taśmę umieszczamy pod stopą nogi podporowej i zaczepiamy gumę o stopę znajdującą się z tyłu, zginamy nogę w stawie kolanowym tak, by poczuć w nim opór - ćwiczenie należy powtórzyć kilka razy; Ćwiczenie ogólnorozwojowe: napinamy taśmę i trzymamy ją na wysokości bioder, uginamy nieco nogi w stawach kolanowych i robimy wyprost - to ćwiczenie można wykonać w różnych wariantach takich jak dłonie trzymane na barkach z jednoczesnym uginaniem stawów kolanowych tak, by stworzyć wyprost. Jak osiągnąć dobre efekty ćwicząc z taśmą? Ćwiczenia z gumą są jednymi z najbardziej rozwojowych, a przy tym podatnych na zmiany form ruchu. Zależenie od umiejscowienia taśmy można angażować różne partie mięśniowe, nawet te, które wydają się trudne do ćwiczenia w inny sposób. Z tego też powodu ćwiczenia z taśmą stanowią uzupełnienie treningu wielu kulturystów oraz osób zawodowo uprawiających różne sporty. Kluczem do wykorzystania potencjału, jaki daje taśma, jest odpowiednia postawa oraz regularność. Osobom początkującym zaleca się rozpoczynanie od niewielkich ilości powtórzeń w jednej serii, by następnie stopniowo zwiększać czas przeznaczany na ćwiczenia. Osoby pragnące przede wszystkim znacząco zwiększyć swoją siłę może zainteresować fakt, że taśma pozwala na zastąpienie wielu maszyn siłowych. By zapewnić sobie większą dawkę wysiłku, wystarczy zamontować w mieszkaniu drążek podporowy, który, w połączeniu z odpowiednio dobraną gumą, będzie skutecznie imitował urządzenia takie jak wyciągi. Tego typu ćwiczenia wzmocnią mięśnie barków oraz pleców. Sport uprawiany w domu to recepta na dobre samopoczucie i ładną sylwetkę bez wysokich nakładów pieniężnych oraz czasowych. Istnieje jednak kilka kwestii, które należy wziąć pod uwagę jeszcze przed rozpoczęciem treningu. Taśma jest narzędziem niedrogim i łatwym do przechowywania nawet przy niewielkiej przestrzeni, a dodatkowo można ją znaleźć już za kilka złotych, należy jednak pamiętać, że lepiej będzie zainwestować nieco więcej, by zapewnić sobie bezpieczeństwo ćwiczeń – kiepskiej jakości taśma może doprowadzić do kontuzji – tym większej, jeśli będzie używana w połączeniu z drążkiem. Domowe ćwiczenia kosztują naprawdę niewiele, jednak w walce o zgrabną sylwetkę nie powinno się zapominać o bezpieczeństwie i dbaniu o zdrowie – tylko wtedy treningi będą w pełni efektywne. Przeciwwskazania do treningu z gumą Ćwiczenia z taśmą z reguły są polecane dla osób o różnej sprawności fizycznej, istnieją jednak pewne przeciwwskazania do samodzielnego rozpoczynania tego typu treningu. Kobietom w ciąży zaleca się wcześniejszą konsultację z lekarzem prowadzącym – co prawda niewielki wysiłek w tym okresie wpływa pozytywnie na stan zdrowia, jednak w razie zagrożenia ciąży ginekolog może go odradzić. Osoby starsze chcące rozpocząć ćwiczenia z gumą powinny przede wszystkim skonsultować się z internistą – również w tym wypadku treningi mogą przynieść wiele korzyści zdrowotnych, jednak nieprawidłowo dobrane mogą też zaszkodzić. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. ćwiczenia ćwiczenia fizyczne ZwD - Czas wolny Jak szybko schudnąć - metody, sposoby, ćwiczenia, efekty [WYJAŚNIAMY] Szczupła sylwetka jest marzeniem wielu osób. Walka z nadmiarem kilogramów nie jest łatwa – cały proces zwykle jest długotrwały i czasochłonny. Warto więc poznać... Ćwiczenia na płaski brzuch - proste ćwiczenia dla każdego Ćwiczenia na płaski brzuch to sposób na wymodelowanie i wzmocnienie mięśni. Dzięki nim nie tylko poprawimy nasz wygląd, ale też kondycję. Ćwiczenia w połączeniu... Marta Pawlak Ćwiczenia na ramiona. Jakie dają efekty? Kanony piękna i estetyki nieustannie się zmieniają. Od dłuższego czasu w społeczeństwie rządzi kult zdrowego i aktywnego trybu życia. Gwiazdy i celebryci promują... Taśmy do kinesiotapingu - rodzaje, przeznaczenie, sposób użycia. Kiedy stosować i na co pomagają? Pod pojęciem kinesiotapingu kryje się tzw. plastrowanie dynamiczne, które w latach 70. XX wieku opracował japoński doktor Kenzo Kase. W praktyce oznacza to... Marta Pawlak Pilates - ćwiczenia i efekty. Pilates dla początkujących i kobiet w ciąży Pilates to forma aktywności, która wzmacnia kręgosłup, pozwala wyrzeźbić smukłą sylwetkę oraz poprawia postawę ciała. Dlatego tak wiele osób decyduje się na tego... Ćwiczenia na mięśnie brzucha - efekty. Najpopularniejsze ćwiczenia na mięśnie brzucha Ćwiczenia na mięśnie brzucha cieszą się popularnością zarówno wśród fanów fitnessu i zdrowego stylu życia, jak i u tych, którzy pragną po prostu wzmocnić swoje... Jak schudnąć? Zasady, dieta i ćwiczenia [WYJAŚNIAMY] Jak schudnąć szybko, skutecznie i trwale? To często zadawane pytanie przez osoby, które decydują się na zrzucenie nadprogramowych kilogramów. Jeżeli chcemy... TOP 4 najskuteczniejsze ćwiczenia na cellulit na udach i pośladkach Cellulit, nazywany również pomarańczową skórką, to zmora wielu kobiet. Najczęstszym miejscem, gdzie cellulit występuje, są uda i pośladki. Aktywność fizyczna... Monika Wasilonek Ćwiczenia na klatkę piersiową - jak je wykonywać? Jeśli uważasz, że ciężary i trening na siłowni są jedynym sposobem na rozwinięcie silnej, muskularnej i wyrzeźbionej klatki piersiowej, to jesteś w błędzie.... Michał Wrzosek | Redakcja Medonet Ćwiczenia na drabince gimnastycznej - efekty, zastosowanie, technika [WYJAŚNIAMY] Ćwiczenia na drabince gimnastycznej mają wiele zalet. Jest to sposób na gibkość, rozciągnięcie i silniejsze mięśnie, a także poprawę ruchomości stawów.... Marta Pawlak | Onet. Trening z gumami: ćwiczenie na bicepsy. Jedną nogę wysuń lekko do przodu, drugą do tyłu. Nastąp przednią nogą na środek taśmy, a końce weź do rąk (dla lepszego chwytu możesz obwiązać dłonie taśmą). Wyprostuj ręce, wewnętrzną część nadgarstków skieruj na zewnątrz. Uginając jednocześnie oba łokcie napręż gumę, a
Artykuł zaktualizowany 25/04/2022 Taśmy można używać zarówno podczas domowego treningu, jak i na siłowni. Ćwiczenia z gumami oporowymi są bardzo popularne, uwielbiają je amatorzy oraz zawodowcy. Jakie się tu sprawdzą? Mamy aż 28 najlepszych propozycji na całe ciało! Ćwiczenia z taśmą – doskonałe do domu i na siłownię!Dlaczego warto robić ćwiczenia z taśmą?Dla kogo polecane są ćwiczenia z taśmami?Ćwiczenia z taśmą na klatkę piersiowąĆwiczenia z gumami na plecyĆwiczenia z taśmą na barkiĆwiczenia z gumami na brzuchĆwiczenia z taśmą na ręce (bicepsy i tricepsy)Ćwiczenia z taśmą na pośladkiĆwiczenia z taśmą na nogiEfekty ćwiczenia z gumą – jakie są? Ćwiczenia z taśmą – doskonałe do domu i na siłownię! Trening z gumami oporowymi wykonasz w zaciszu domu, a także na siłowni – solo lub w duecie ze sprzętem sportowym. Zajmują niewiele miejsca, więc bez trudu je zabierzesz dosłownie wszędzie. Elastyczne taśmy to ciekawa alternatywa dla klasycznych ciężarów. Pamiętaj, że na rynku jest wiele taśm. Dopasuj je indywidualnie! Ma się naciągać, poza tym stanowić odpowiedni opór. Gumy oporowe nazywane również fitness sprawdzą się podczas treningu różnych części ciała, także do rozgrzewki. Poniżej znajdziesz najpopularniejsze typy tego sprzętu: mini brands to wąskie taśmy oporowe idealne do treningu pośladków i ćwiczeń bez budowania masy mięśniowej power brands tu do wyboru mamy kilka szerokości, do tego wyróżnia je dość duży opór. Potrafią być bardzo długie i mieć nawet 2 metry. Wielu sportowców wykorzystuje ten rodzaj podczas treningów. Taśmy pilates będą dodatkiem do ćwiczeń fitness. Ich cechą charakterystyczną jest duża elastyczność oraz lekkość. Expandery, czyli elastyczne taśmy połączone dwoma uchwytami bądź sprężynkami. Doskonałe do aktywacji pleców, jak i klatki piersiowej. Taśmy TRX – bardzo wytrzymałe propozycje stworzone do treningu bazującego na własnej masie ciała. Co kluczowe ten rodzaj nie jest elastyczny! Dlaczego warto robić ćwiczenia z taśmą? Ćwiczenia na gumach oporowych są uwielbiane przez mężczyzn, jak i kobiety. Nic w tym dziwnego, dlatego że mają wiele zalet. Przede wszystkim: zwiększają one intensywność treningu w czasie treningu z takim sprzętem spada ryzyko pojawienia się kontuzji zwiększają siłę wzmacniają mięśnie wysmuklają sylwetkę zwiększają elastyczność mięśni oraz stawów poprawiają kondycję, a także stabilizację pozwalają zredukować tkankę tłuszczową umożliwiają budowanie masy mięśniowej. Nie da się ukryć, że trening z taśmami przynosi masę korzyści dla naszego ciała. Za sprawą tego prostego, a jakże skutecznego narzędzia możemy wykonywać wiele pozycji, a poprzez to wzmacniać oraz modelować sylwetkę. Dla kogo polecane są ćwiczenia z taśmami? Jak już wspominaliśmy ćwiczenia z gumami oporowymi dobrze wpływają na figurę, ale to nie wszystko, bo mogą z nich korzystać nie tylko sportowcy, ale i osoby: starsze po urazach, które wymagają rehabilitacji kobiety w ciąży, które chcą wzmocnić mięśnie które chcą zredukować tkankę tłuszczową które pragną zmniejszyć widoczność „skórki pomarańczowej” uprawiające sporty walki. Podczas wyboru taśmy kierujemy się przede wszystkim rodzajem treningu, celami, a także naszymi możliwościami. To pokazuje, że zakup jest naprawdę kwestią indywidualną i każdy musi mieć własny sprzęt spełniający jego oczekiwania. Ćwiczenia z taśmą na klatkę piersiową W sytuacji kiedy marzysz o rozbudowaniu klatki piersiowej guma będzie niebywale pomocna. Wykonuj pompki, ale z oporem. Elastyczny pasek ma pojawić się na plecach w górnej części, a jego końce w dłoniach. Ramiona uginaj do chwili dotknięcia klatką piersiową podłoża. Potem szybko wróć do pozycji wyjściowej. W zależności o możliwości fizycznych zrób 8 bądź 12 powtórzeń. Kiedy chcemy pracować nad klatką piersiową to trening z gumami oporowymi jest dobrym pomysłem. Poza wyżej wspomnianym ćwiczeniem, mamy do dyspozycji jeszcze wiele innych, takich jak: Pompki Pozycja wygląda zupełnie tak samo, jak przy klasycznych pompkach. Główną różnicą jest fakt iż elastyczną taśmę umieszczamy w poprzek w górnej części pleców, końce natomiast przytrzymujemy dłońmi. Wykonaj 15-20 powtórzeń. Wychylanie klatki piersiowej Stoisz przodem, gdzie kolana są zgięte, a środkowa część taśmy znajduje się pod stopami. Uchwyty trzymasz w dłoniach, tak by były na poziomie barków. W tym ćwiczeniu chodzi o naciskanie taśmy do góry oraz na boki. Wykonaj 10-12 powtórzeń. Wyciskanie na stojąco Mocujesz taśmę z uchwytami, tak aby znalazła się na wysokości klatki piersiowej. Stoisz do niej tyłem. W tej pozycji prostujesz i zginasz łokcie jednocześnie rozkładając ramiona. W serii jest 12-15 powtórzeń. Wyciskanie w pozycji leżącej Kładziesz się na plecach, a gumę oporową umieszczasz pod ławką. Chwytasz taśmę w dłonie i trzymasz na poziomie barków. Chodzi o wyciąganie ramion do przodu. Powtórzenia w tym ćwiczeniu wynoszą 10-12 razy. Ta pozycja to ciekawa alternatywa, gdy nie mamy sprzętu w postaci sztangi. Ćwiczenia z gumami na plecy Jakie ćwiczenia z gumą są dobre na plecy? Zrób siad prosty, gdzie nogi są lekko ugięte, a powerband zaczepiony jest na stopach, a dokładnie mówiąc o środkową ich część. Ramiona są wyprostowane, a w dłoniach mamy koniec gumy. Zginasz je chcąc przyciągnąć sprzęt, jak najbliżej się da. Co ważne wysokość uniesienia ramion decyduje o tym, jakie jeszcze partie mięśni pobudzimy do działania! Inne ćwiczenia z gumą na plecy, które naprawdę je wzmocnią. Wykonuj, na przykład: Siadasz na ziemi, a nogi są wyprostowane. Następnie przekładasz gumę przez stopy i napinasz trzymając w dłoniach. Ręce znajdują się blisko talii, a plecy są wyprostowane. Przyciągasz, wytrzymujesz i następnie luzujesz taśmę oporową. Powtórz 10 razy. Chwytasz taśmę w obie ręce, tak aby znajdowała się na wysokości klatki piersiowej. Rozszerzasz nogi na szerokość ramion, plecy trzymasz proste, a wzrok jest skierowany przed siebie. Rozciągasz gumy w obu kierunkach, jak najdalej się uda. Wykonaj 10 powtórzeń. Stajesz na gumie, co ważne dwiema nogami. Rozstawiasz stopy na szerokość barków, a środek taśmy chwytasz dłońmi. Przyciągasz łokcie do góry, jednocześnie je wypychasz na zewnątrz. Plecy są proste, a brzuch napięty. Po powtórzeniu wracasz do pozycji wyjściowej, robisz tak aż 10 razy. Stajesz przed taśmami TRX i robisz nachwyt. Pochylasz się lekko do tyłu, aby ciało miało pozycję skośną, gumy będą wtedy naprężone. Jedna noga jest wyprostowana, a druga delikatnie zgięta. Podczas ćwiczenia ramię wędruje w górę nad głowę, za to drugie przyciągasz do ciała. Następuje delikatny skręt tułowia. Po każdym powtórzeniu wróć do pozycji wyjściowej. Ćwiczenia z taśmą na barki Pięknie rozbudowane barki to marzenie wielu osób. Trening z taśmami oporowymi może nas przybliżyć do celu. Postaw wobec tego na pozycje: Wyciskanie nad głową Stajesz na środku taśmy, gdzie nosi są ustawione na szerokości barków. Chwytasz taśmę oburącz, unosisz w górę aż nad głowę, czyli zginasz i prostujesz łokcie. Wykonaj 8-10 powtórzeń. Wznoszenie do przodu Ustawiasz się, jak do poprzedniego ćwiczenia, tyle że stopy są blisko siebie, ponadto bez zginania łokci unosisz gumę w górę na wysokość poziomu barków. Powtórz to 8-12 razy. Wznoszenie boczne Noga wysunięta do przodu trzyma gumę, obie jej końcówki chwytasz w dłonie. Unosisz ramiona w bok, ale dłonie są skierowane wzajemnie ku sobie. Na każdą stronę robisz 8-12 powtórzeń. Wznoszenie boczne w pozycji siedzącej Siadasz na podwyższeniu, pod stopami znajduje się taśma. Robisz identyczne ruchy, jak w opisanej wyżej pozycji, czyli unosisz ręce do boku na wysokość barków. Lekko pochylasz się do przodu. Ćwiczenia z gumami na brzuch Guma będzie idealnie sprawdzać się podczas rzeźbienia mięśni brzucha. Długi model wykorzystaj w czasie skłonów. Gumę przyczep do klamki lub innego przedmiotu – musi być solidnie zaczepiona na wysokości około 2 metrów. Dłońmi chwytasz drugą stronę gumy i przysuwasz do klatki piersiowej. Wykonaj, tak zwany koci grzbiet, czyli ugnij odcinek lędźwiowo-krzyżowy i delikatnie się pochyl. Po kilku sekundach wracasz do pozycji wyjściowej. Wykonaj 15 powtórzeń. Trening z taśmami doskonale sprawdza się, gdy pracujemy nad brzuchem. Poniżej przedstawiamy jeszcze kilka innych ćwiczeń Skręty w siadzie Siadasz na ziemi. Taśma jest skrzyżowana pod stopami, a jej końce znajdują się w dłoniach. Unosisz wszystkie kończyny do góry, skręcaj tułów raz w jedną, a raz w drugą stronę. Powtórz 8-10 razy. Scyzoryk z gumą Siadasz na ziemi, a gumę zahaczasz o złączone stopy, gdzie krzyżujesz, jej końce są w dłoniach. Unosisz do góry zgięte kolana i lekko odchylasz tułów. Prostujesz ręce oraz nogi i mocno napinasz brzuch. Chwilę wytrzymujesz, wracasz do pozycji wyjściowej. Kładziesz się na plecach, ramiona wyciągasz wzdłuż ciała, a nogi są zgięte pod kątem 90 stopni. Lekko unosisz stopy do góry. Gumy pojawiają się nieco wyżej od kolan. Przyciągasz kolana w stronę bioder, potem wracasz do pozycji wyjściowej. Skłony – zaczepiasz gumę na wysokości około 2 m nad ziemią. Chwytasz jej końce obiema dłońmi, albo jedną, następnie przesuwasz je w stronę klatki piersiowej. Wykonujesz wtedy koci grzbiet. Zrób 15 powtórzeń. Ćwiczenia z taśmą na ręce (bicepsy i tricepsy) Guma doskonale działa na ramiona. Najlepiej sprawdza się tutaj długa wersja lub powerband. Jak wygląda ćwiczenie? Stajesz na lekko ugiętych kolanach, pod jedną stopą znajduje się taśma, a jej drugi koniec ląduje w dłoni. Napinasz brzuch! Ręka ze sprzętem jest wyprostowana, potem zgina się i wędruje ku górze. Wykonuj powolne, ale dokładne ruchy. Przy tej pozycji pracuje bardzo mocno biceps. Ćwiczenia z taśmami wykorzystaj do budowy bicepsa oraz tricepsa. Zdecyduj się na wykonywanie: Uginanie ramion w podporze stojąc Jedna noga jest ustawiona wyżej i to właśnie przez nią przekładasz gumę powyżej kolana. Drugi koniec wędruje do nadgarstka. Uginasz rękę, jak najwyżej. Pamiętaj, aby mocno napiąć brzuch! Prostowanie ramion za głową stojąc Stajesz prosto, nogi są złączone. Za plecami trzymasz taśmę. Jedna ręka jest zgięta przez cały czas, a druga robi wyprost. Siadasz na ziemi, gumę mocujesz na stopach. Jedną ręką naprężasz ją robiąc wiosłowanie. Staraj się wykonać pełny zakres ruchu! Siadasz na ławce, gumę umieszczasz pod pośladkami, a oburącz trzymasz ją za plecami. Rozciągasz taśmę prostując łokcie. Ćwiczenia z taśmą na pośladki Zdecydowanie najwięcej osób wykorzystuje trening z gumami oporowymi by zmienić wygląd pośladków. W tym wypadku postaw na ćwiczenia, takie jak: Wypychanie bioder Kładziesz się na plecach, a gumy umieszczasz w okolicy powyżej wysokości kolan. Ręce leżą wzdłuż ciała, za to nogi są ugięte pod kątem 90 stopni. Unosisz do góry pośladki i biodra. Im wyżej się uda tym lepiej. Zaleca się 15-20 powtórzeń. Rotacja zewnętrzna kończyn dolnych Kładziesz się na boku, a gumę umieszczasz w tym samym miejscu co do poprzedniego ćwiczenia. Opierasz się na zgiętym łokciu trzyma on głowę. Nogi są ugięte, a ćwiczenie polega na ich odsuwaniu od siebie, poprzez to guma się napina. Wykonaj 10-15 powtórzeń, ale pamiętaj aby chwilę wytrzymać nim wrócisz do pozycji wyjściowej. Obwodzenie nogi na stojąco Stajesz prosto, a gumę umieszczasz w okolicy kostek. Podczas ćwiczenia podnosisz jedną kończynę dolną w bok, chwilę wytrzymujesz. Mocno napnij pośladki, a ręce połóż na biodrach. Jeśli brak Ci równowagi przytrzymaj się krzesła, albo innego stabilnego przedmiotu. Obwodzenie na siedząco To ćwiczenie przypomina pozostałe, ale tu taśma jest nad kolanami, a Ty siedzisz na podłodze przytrzymując się z tyłu na dłoniach. Kolana są ugięte, a stopy są szerzej niż barki. Przyciągasz na boki kończyny i wracasz do pozycji, gdy są złączone. Wykonaj aż 15-20 razy. Ćwiczenia z taśmą na nogi Jeśli chcesz wysmuklić uda i unieść pośladki guma jest idealna. Wypróbuj przysiad bądź półprzysiad z tym dodatkiem założonym powyżej wysokości kolan. Staraj się zejść, jak najniżej się uda. Z każdym kolejnym treningiem zwiększaj ilość powtórzeń. Trening z taśmami jest bardzo skuteczny na nogi, zwłaszcza na uda. W planie powinny pojawić się jeszcze inne ćwiczenia takie jak Stajesz w lekkim rozkroku, stopy są ustawione na szerokości barków. Tutaj taśma znajduje się przełożona pod stopami, a końce trzymasz tyłem za ramionami. Tak robisz półprzysiady w liczbie 10 powtórzeń. Taśmę oporową dodajesz do klasycznych przysiadów. Ma ona znajdować się tuż nad kolanami. Wykonaj 15-20 powtórzeń. Unoszenie nóg z gumą jest dużo trudniejsze do wykonania niż myślisz. Zakładasz taśmę na stopy. W pozycji podporu podnosisz kończyny w górę, na każdą ze stron zrób 10 powtórzeń. Podpór z przyciąganiem kolan uzupełnij o elastyczne taśmy, które zakładasz na stopę. W tym ćwiczeniu opierasz się na dłoniach i na placach stóp, naprzemiennie przyciągasz kolano do klatki piersiowej. Efekty ćwiczenia z gumą – jakie są? Gumy do ćwiczenia są dość tanie i łatwo dostępne. Poza tym zdecydowana większość pań woli trening z tym sprzętem niż z hantlami. Jakie efekty daje ćwiczenie z gumami? Przykładowe efekty tego rodzaju ćwiczeń: są niewielkich rozmiarów, a więc możemy zabrać je ze sobą wszędzie, na przykład na wakacje ryzyko kontuzji w zasadzie nie istnieje skutecznie możemy, dzięki nim zmniejszyć obwód ud bądź talii zmniejszają tkankę tłuszczową zaokrąglają pośladki i unoszą je do góry wzmacniają mięśnie rozbudowują tkankę mięśniową. Najlepiej ćwiczyć z gumą 3 razy w tygodniu. Trening powinien trwać co najmniej godzinę, aby szybko zauważyć pozytywne zmiany w wyglądzie naszej figury. Kluczem do sukcesu jest wybór gumy o odpowiednim oporze! Musisz czuć trudność w trakcie wykonywania każdej pozycji. Autor bloga Wieloletni praktyk treningu siłowego oraz certyfikowany trener osobisty. Oprócz treningów siłowych uprawiam również biegi na średni dystans oraz jestem propagatorem zdrowej diety i stylu życia.
y9y3.
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/62
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/49
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/78
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/75
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/20
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/67
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/63
  • 2lyyrzyz8f.pages.dev/87

    • ćwiczenia z taśmą po udarze